Φεγγίτες χρειαζόμαστε όταν απέξω κάποιο φως πρέπει να ’ρθει μέσα μας να μπει. Κι απ’ το
σκοτάδι κάπως, κάπως να μας βγάλει. Ή και στο ημίφως να μας βάλει.
Μα φεγγίτες δεν είναι μόνο εκείνα τα γνωστά μικρά παράθυρα, συχνά μάλιστα με
σχήματα παράξενα στους τοίχους ν’ ανακλώνται. Φεγγίτες είναι καθετί που απ’ εκεί κάτι
άλλο μπορεί να νομίσουμε πως βλέπουμε. Ένα παλιό χαρτί, ένας ήχος, ένας δισταγμός, ενός
δρόμου η στροφή.
Όλα αυτά μπροστά σε διερωτήσεις διάφορες μπορούνε να μας φέρουνε. Και τις
οριστικές τις απαντήσεις σε δύσκολη θέση να τις βάλουνε.
Μ’ αυτήν τη διευκρίνιση θα ’θελα να πω πως και τα ποιήματά μου δεν είναι
αποκομμένα από τα άλλα μου βιβλία, που για το Πανεπιστήμιο έκαμα. Και πού, σε αυτά, τα
απόλυτα και τα προφανή προσπάθησα να αποφύγω. Από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ.
