Γράφει η Ελένη Αλεξάνδρα Περράκη Αιγινίτου, Μουσικολόγος ΑΕΙ – Μεταπτυχιακή φοιτήτρια Θεολογικής ΑΠΘ
Η φράση «πολέμιον ανθρώποις αυτοί εαυτοίς» ανήκει στον Αρχαίο φιλόσοφο Αναχάρση, και
χρονολογείται περί τον 6ο αιώνα π.χ. Σημαίνει σε νέα ελληνικά ότι ο «εχθρός του ανθρώπου
είναι ο ίδιος του ο εαυτός». Και το μεγάλο ερώτημα είναι πότε έπαψε να είναι.
Από την αρχαιότητα αυτό υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα του ανθρώπου που δεν
έπαψε ποτέ να τον ταλανίζει. Όσους εχθρούς και αν είχε αντιμετωπίσει, κανένας δεν ήταν
μεγαλύτερος από τα δικά του κομμάτια.
Συνήθως οι άνθρωποι έχουν την τάση να αποδίδουν την συμπεριφορά τους στους άλλους,
στο περιβάλλον, στην κοινωνία ακόμα και στη μοίρα. Μα αυτό είναι απλά μια μάταιη
πλεκτάνη που στήνουμε στους εαυτούς μας. Ένα ακόμα φρούτο της λήθης σαν και αυτό του
πολυμήχανου Οδυσσέα, που μας δίνει άλλοθι για να ξεχάσουμε τον σκοπό μας.
Η δική μας Ιθάκη είναι πολύ απαιτητική για να την νοσταλγήσουμε και για να φτάσουμε εκεί
δυστυχώς η ευτυχώς θα πρέπει να αφήσουμε πίσω αυτό που είμαστε. Ο δικός μας εαυτός
βλέπετε ζητάει πολλά και δεν δίνει δικαίωμα για λάθη. Δεν μας αφήνει να παραβλέψουμε
αυτά που τόσο καιρό προσπαθούμε να αποφύγουμε, ούτε αφήνει περιθώρια για να
δικαιολογήσουμε τις δικές μας σειρήνες που πρέπει να προσπεράσουμε χωρίς να
σαγηνευτούμε απ’ αυτές.
Όσο περισσότερο λοιπόν πολεμάμε τους άλλους γύρω μας ο αγώνας θα είναι μάταιος, γιατί
αυτή η μάχη δεν θα τελειώσει αναίμακτα εκτός αν βρούμε τον δικό μας δούρειο ίππο να
νικήσουμε τον μόνο εχθρό που γεννιέται μαζί με τον ίδιο τον άνθρωπο.
Ο μόνος καθρέφτης που φοβόμαστε περισσότερο απ’ όλους δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Όσους κριτές και αν έχουμε απέναντι μας αυτός που θα αποφεύγουμε πάντα θα
είναι να κοιτάξουμε μέσα μας. Να κρίνουμε αυτά που εμείς είμαστε και να μας δούμε σαν απογυμνωμένα θραύσματα του εγώ μας. Χωρίς ενδύματα, χωρίς μάσκες, χωρίς ψεύτικους ενδοιασμούς. Η αυτογνωσία είναι ο πιο δύσκολος αλλά αληθινός δρόμος για να γίνει ο εαυτός μας αυτό που προσδοκούμε να βλέπουμε στα μάτια των άλλων.
