Αν υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο όλοι μπορούν να συμφωνήσουν σχετικά με την απώλεια βάρους, είναι το εξής: Δεν είναι εύκολο.
Περισσότερα από τα δύο τρίτα των Αμερικανών είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων. Αυτά τα στοιχεία αυξάνονται τις τελευταίες δύο δεκαετίες, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύτηκε από το Trust for America’s Health, παρά τα περισσότερα από 200 ομοσπονδιακά προγράμματα που έχουν σχεδιαστεί για
την αντιμετώπιση παθήσεων υγείας που σχετίζονται με τη διατροφή.
Σαφώς, παρά τη μεγαλύτερη από ποτέ επίγνωση του προβλήματος και τις αμέτρητες προσπάθειες επίλυσής του, εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε τόσο σε ατομικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Ίσως, όμως, αντί να αναρωτιόμαστε γιατί η απώλεια βάρους είναι τόσο δύσκολη, θα έπρεπε να ρωτάμε γιατί πιστεύαμε ποτέ ότι θα έπρεπε να είναι εύκολη.
«Έχουμε μια φυσιολογική ώθηση προς την ανάκτηση βάρους», «Αν και δεν φταίνε αυτοί, η κοινωνία κάνει τους ανθρώπους να ντρέπονται για την ανάκτηση βάρους, σε σημείο που συχνά θεωρείται ως ηθική αποτυχία».
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να διατηρηθεί το βάρος μέσω της δίαιτας και αλλαγών στον τρόπο ζωής; Το σώμα αντιλαμβάνεται τον περιορισμό των θερμίδων και την απώλεια βάρους ως απειλές για την επιβίωση. Σε απάντηση, οι ορμονικές αλλαγές τυχαίνει να διεγείρουν την όρεξη και να προάγουν την ανάκτηση βάρους.
Πώς η συμβατική απώλεια βάρους επηρεάζει τις ορμόνες;
Το σώμα παράγει πολλές ορμόνες, ουσιαστικά χημικούς αγγελιοφόρους που βοηθούν στον έλεγχο πολλών λειτουργιών. Υπό κανονικές συνθήκες, οι ορμόνες στο γαστρεντερικό σύστημα ρυθμίζουν την πείνα. Συγκεντρώνονται στον υποθάλαμο, την περιοχή του εγκεφάλου που έχει αποδειχθεί ότι ελέγχει την όρεξη, για να καθορίσουν το αίσθημα της πείνας ή του κορεσμού.
Δύο ορμόνες παίζουν σημαντικό ρόλο στην απώλεια βάρους:
Η λεπτίνη, η οποία λέει στο σώμα πότε είναι χορτάτο.
Η γκρελίνη, η οποία έχει ονομαστεί η ορμόνη της πείνας.
Καθώς τρώμε, το έντερο απελευθερώνει άλλες ορμόνες όπως το GLP-1 και το πεπτίδιο YY (PYY).
Μαζί με τη λεπτίνη, λένε στον εγκέφαλο ότι έχει ληφθεί τροφή και ότι κλείνει τα σήματα πείνας. Από την άλλη πλευρά, όταν το στομάχι είναι άδειο, απελευθερώνει γκρελίνη για να πει στον εγκέφαλό ότι ο άνθρωπος πεινάει.
Όσο περισσότερο μένει χωρίς να φάει κάποιος, τόσο περισσότερη γκρελίνη θα απελευθερώνεται και τόσο θα πεινάει ο ασθενής.
Το πρόβλημα είναι ότι η απώλεια βάρους μέσω περιορισμού των θερμίδων, είτε μέσω διατροφής, άσκησης ή και των δύο, κάνει το σώμα να αντεπιτεθεί, προσπαθώντας να ανακτήσει αυτό το βάρος.
«Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι μετατοπίζοντας αυτές τις ορμόνες σε μια κατεύθυνση που προάγει την πείνα.
«Ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί λεπτίνη για να προσδιορίσει εάν υπάρχουν αρκετά αποθέματα ενέργειας ή λίπος στο σώμα για να είναι κάποιος ενεργός». Η ποσότητα λεπτίνης που υπάρχει είναι ανάλογη με το πόσο λίπος υπάρχει, γι’ αυτό τα άτομα με υψηλότερη μάζα σώματος έχουν συνήθως υψηλότερα επίπεδα λεπτίνης αρχικά.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Οι παραδοσιακές θεραπείες για την παχυσαρκία επικεντρώνονται συνήθως σε αλλαγές στον τρόπο ζωής, όπως η διατροφή και η άσκηση, αλλά νέα είδη φαρμάκων έχουν αποκαλύψει ότι η ανθρώπινη φυσιολογία είναι εξίσου σημαντική. Οι ορμόνες που ελέγχουν την όρεξη, την ικανοποίηση που παίρνουμε από το φαγητό και το πώς το σώμα μας χρησιμοποιεί τις θερμίδες που τρώμε – παίζουν πολύπλοκο ρόλο στη διατήρηση του σωματικού βάρους και οι ερευνητές μαθαίνουν περισσότερα για αυτές κάθε μέρα.
Καθώς η έρευνα συνεχίζει να προχωρά, ελπίζουμε ότι θα είναι και περισσότερες οι θεραπευτικές επιλογές για όποιον παλεύει με το βάρος.
