Ελένη Γκασούκα: “Οι Ήρωές μου ζουν μέσα σε έναν κόσμο που τους πληγώνει διαρκώς”

Η Ελένη Γκασούκα δώδεκα χρόνια μετά επιστρέφει στους «Ήρωες», μια παράσταση που αγάπησε το κοινό και οι κριτικοί. Πριγκίπισσες από τη Μόσχα, σαδομαζοχιστές φύλακες και πολιτικοί κρατούμενοι, ιερόδουλες, gay Ηπειρώτες, ακολουθούν τα βήματα του tango, χορεύοντας τσάμικο και τραγουδούν στη σκηνή του Θεάτρου Ψυρρή βαριά ποπ και ελαφριά ζεϊμπέκικα. Όσοι μέχρι τώρα δεν έχετε πάρει γεύση από «Ήρωες», σπεύσατε!

Τι δούμε φέτος στους καινούργιους «Ήρωες»; Θα υπάρχουν αλλαγές;

Θα δούμε κυρίως τα best of όλων των παραστάσεων των «Ηρώων», αλλά και νέα θέματα και νέα τραγούδια.

Τι είναι για εσάς οι «Ήρωες» και γιατί νιώσατε την ανάγκη να επιστρέψετε σε αυτούς;

Οι «Ήρωες» είναι το χαλί που φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Κάθε φορά που επανέρχομαι, η αγωνία, το τρακ και η αβεβαιότητα είναι προ των πυλών. Όσες φορές κι αν καταπιαστώ μαζί τους και όση επιτυχία και να έχουν, δεν υπάρχει μέσα μου η σιγουριά. Αυτό το αίσθημα αναζητώ που με ταράζει, με ζωντανεύει και με προχωράει σαν άνθρωπο. Οι Ήρωες είναι το σπίτι μου.

Πώς επιλέγετε κάθε «Ήρωά» σας;

Η επιλογή των «Ηρώων» είναι δύσκολη. Βλέπω παρά πολλούς νέους και ταλαντούχους ανθρώπους. Θα σταθώ όμως μόνο σε αυτούς, που κατά τη διάρκεια των συζητήσεών μας θα αναγνωρίσω μέσα στην ψυχή τους μία πληγή, που προσπαθούν να κρύψουν με κάθε τρόπο. Αυτούς τους ηθοποιούς ψάχνω κάθε φορά και σε αυτούς επενδύω.

Η επιθεώρηση σήμερα αποδεικνύεται ένα δύσκολο είδος. Υπάρχουν τελικά όρια στη σάτιρα και την κωμωδία;

Για μένα η επιθεώρηση είναι το πιο δύσκολο και ταυτόχρονα το πιο απολαυστικό είδος θεάτρου. Τη δική μου επιθεώρηση την εφηύρα και γι’ αυτό την αγαπώ τόσο πολύ. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν όρια στη σάτιρα. Άλλο σάτιρα όμως, άλλο εμπαιγμός. Δεν πρέπει να τα μπερδεύουμε αυτά τα δύο.

Ποιοι είναι οι δικοί σας «Ήρωες»;

Οι Ήρωές μου ζουν μέσα σε έναν κόσμο που τους πληγώνει διαρκώς. Επεξεργάζονται την κωμωδία, το δράμα, το γελοίο του δράματος, με μοναδικά όπλα την ψυχή και το σώμα τους. Οι Ήρωές μου είμαστε όλοι εμείς, που αντέχουμε τα τραύματα και προχωράμε προς τα εμπρός, έχοντας οδηγούς την πίστη και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.