Διακεκριμένος σκηνοθέτης στο εξωτερικό, ο Ντένης Ηλιάδης, μετά από τέσσερις ταινίες που έχει γυρίσει στο Χόλιγουντ, επιστρέφει στην Ελλάδα για ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ, το “Buzzheart”, που θέτει το έξης ερώτημα: Ως πού θα φτάναμε για την αγάπη….
Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε την ιστορία του “Buzzheart” και τι θα δούμε σε αυτό;
Η βάση της ιστορίας του “Buzzheart” είναι δυο γονείς που έχουν μια πανέμορφη αλλά πολύ εύθραυστη κόρη, με προβλήματα που δεν γνωρίζουμε στην αρχή. Της ζητούν να φέρει το αγόρι της για τρεις μέρες στο εξοχικό τους. Εκεί, τον υποβάλλουν σε ανορθόδοξες δοκιμασίες μέχρι τελικής πτώσεως για να βεβαιωθούν ότι μπορεί να την αγαπήσει πραγματικά.
Εσείς, μέχρι πού θα φτάνατε για την αγάπη, όπως λέει το μότο της ταινίας σας;
Νομίζω μόνο η αγάπη έχει τελικά πραγματική αξία και πρέπει να κάνουμε τα πάντα για αυτή. Οπότε θα έφτανα σε ακραία σκοτεινά αλλά και σε ακραία φωτεινά σημεία για αυτήν.
Έχετε μια ιδιαίτερη προτίμηση στο θρίλερ. Γιατί; Τι βρίσκεται σε αυτό;
Δεν έχω επιλέξει κάποιο είδος. Η πρώτη μου ταινία, το “Ηardcore”, ήταν ένα δράμα για δυο ανήλικες πόρνες, που δραπέτευαν σε έναν φαντασιακό κόσμο, η δεύτερη, το “The Last house on the Left”, ένα αμερικανικό thriller/horror smash hit. Μου αρέσουν οι έντονες ταινίες χαρακτήρων και έτσι προσπαθώ να αντιμετωπίζω κάθε ταινία που κάνω. Έχω, νομίζω, κάποιο ταλέντο στο να δημιουργώ σασπένς (μου είχε κάνει τη μεγάλη τιμή να το επαινέσει ο σπουδαίος Stephen King). Οπότε αυτό με φέρνει συχνά πιο κοντά στο θρίλερ.
Μετά από τις ταινίες που έχετε κάνει για το Χόλιγουντ, πόσο εύκολο είναι να επιστρέψετε στην Ελλάδα;
Είχα κάνει 4 ταινίες στην Αμερική και είχα αρχίσει να περιορίζομαι αρκετά στο κομμάτια του horror. Mε τον covid ξεκουρδίστηκαν τα πάντα, δύο project εκεί πάγωσαν τελείως. Οπότε ήταν ευκαιρία, ή μάλλον ανάγκη, να κάνω μια πιο προσωπική ταινία εδώ μαζί με την πολύ παλιά φίλη μου και βραβευμένη παραγωγό Αμάντα Λιβανού. Εξάλλου ποτέ δεν είχα χάσει την επαφή μου με την Ελλάδα.
Πώς μπορεί το ελληνικό σινεμά να γίνει ένα ανταγωνιστικό προϊόν στο εξωτερικό; Τι κινήσεις χρειάζονται;
Στην Ελλάδα εξακολουθεί να μην συναντιέται το arthouse σινεμά με το mainstream. Είναι σαν το ελληνικό mainstream να μην θέλει πραγματικά να κάνει κάτι πρωτότυπο και ριψοκίνδυνο, που θα είχε απήχηση στο εξωτερικό. Και έτσι, οι λεγόμενες «φεστιβαλικές» ταινίες και οι δημιουργοί τους κινδυνεύουν να περιθωριοποιούνται, αντί να ενσωματώνονται υγιώς και να εξελίσσονται σε κάτι πιο εμπορικό. Στην Αμερική ένας ενδιαφέρων ανεξάρτητος σκηνοθέτης μπορεί να βρεθεί γρήγορα να κάνει μια mainstream ταινία μεγάλου προϋπολογισμού.
