Πώς βιώνει μια γυναίκα τη ζωή εντός των περιοριστικών κοινωνικών στερεοτύπων που της έχουν επιβληθεί; Τι γίνεται όταν ξεγλιστρά στο «κελί» της απώλειας; Όταν αδειάζει από τον ρόλο που οφείλει να διαδραματίζει και πόσο σημαντική είναι, εν τέλει, η μητρότητα; Μήπως το μητρικό φίλτρο είναι τελικά ένας μύθος, κατασκευασμένος να παγιδεύσει τη γυναίκα στα δεσμά που δημιουργεί;
Η Ναβάρο στήνει μια φαινομενικά απλή ιστορία, για να μιλήσει για όλα αυτά, γραμμένη, ωστόσο, με εξαιρετικά ρωμαλέα γραφή. Δυο γυναίκες πρωταγωνιστούν. Η μία έχει χάσει το παιδί της σε ένα πάρκο, η άλλη έχει κλέψει αυτό το παιδί. Η μία δεν θέλει να κάνει παιδί, ωστόσο, πιέζει τον εαυτό της να αποδεχτεί τη μητρότητα για να συνδεθεί ξανά με τον άντρα της. Το μωρό της είναι ένα πανέμορφο πλάσμα, που όμως είναι αυτιστικό. Απορροφημένη στο κινητό της κάποια μέρα στο πάρκο και συνομιλώντας με τον εραστή της, θα χάσει το παιδί και θα γυρίσει σπίτι, στην καταδίκη της θετής κόρης, που επίσης δεν αγάπησε ποτέ και αναγκάστηκε να ζήσει μαζί της.
Η άλλη είναι μια γυναίκα που έχει ανάγκη να κάνει ένα παιδί, αλλά δεν τα καταφέρνει. Πέρα από την κοροϊδία του άντρα της, που δεν θέλει ένα παιδί έχει να αντιμετωπίσει και την αποβολή του εμβρύου που κυοφορεί…
