Μετά τον «Γιατρό Ινεότη», η Δώρα Στυλιανέση μαζί με τον Κώστα Κουτσολέλο επιστρέφουν στο υπόγειο του Bios με το στο «Το παλτό και μία ιστορία υδρωπικίας» performance για τη χαμένη παιδική ηλικία, για την κούραση της ενηλικίωσης και για την τέχνη ως μοναδικό καταφύγιο. Η Δώρα μας μίλησε για το πώς Το «παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ, ένα από τα ωραιότερα διηγήματα, με ήρωα έναν μοναχικό και εσωστρεφή δημόσιο υπάλληλο, που μόχθησε να αποκτήσει ένα καινούργιο ζεστό παλτό να αντέξει τον ρώσικο χειμώνα, αλλά μετά του πήγαν όλα στραβά, συναντιέται με μια ιστορία υδρωπικίας, που μιλάει για τη νεύρωση, του έρωτα και το αδιέξοδο των σχέσεων.
Τι θα δούμε στο «Το παλτό και μία ιστορία υδρωπικίας» και πώς εμπνευστήκατε την όλη ιδέα;
Θέλαμε να κάνουμε δύο διαφορετικές παραστάσεις, ο Κώστας το «Παλτό» κι εγώ κάποια αγαπημένα κείμενα, που έχουν σχέση με τον έρωτα. Κάποια στιγμή είπαμε «γιατί να μην τα ενώσουμε;» αφού η προηγούμενη συνεργασία μας πήγε καλά και γενικώς ταιριάζουμε σκηνικά. Έτσι ξεκινήσαμε μαζί πρόβες και φτιάξαμε μια ενιαία παράσταση με βάση το «Παλτό» του Γκόγκολ και κείμενα που έχουν σχέση με τον έρωτα.
Πού συναντιέται ο Γκόγκολ και μια ιστορία υδρωπικίας;
Συναντιέται στην κοινή αισθητική και στον κοινό στόχο που είναι να καταφέρουμε όσο το δυνατόν η παράσταση να έχει έστω κάποιες λίγες στιγμές ποίησης. Η δραματουργία προέκυψε χωρίς να είναι σκοπός. Η παράσταση έχει μια ησυχία κι ένα αρκετά απρόσμενο φινάλε. Αυτά τα στοιχεία,που ανέφερα παραπάνω, μας έχουν δώσει μεγάλη χαρά.
Γιατί η παράσταση αυτή είναι «γυμνή»;
Γιατί δεν έχει τίποτα σκηνογραφικό παρά μόνο τον χώρο και τα σώματά μας.
Το έργο σας μιλάει για την ενηλικίωση. Τι μας κάνει τελικά να μεγαλώνουμε και πώς ενηλικιωθήκατε εσείς;
Μας ενηλικιώνει νομίζω η στιγμή που αποκτούμε συνείδηση, όταν τελειώνει η ηλικία των 2 και 3 ετών, η νηπιακή ηλικία. Τα νήπια συμπεριφέρονται λίγο ως κουζουλά. Είναι μια πολύ μαγική στιγμή της ζωής ενός ανθρώπου, που δεν επανέρχεται ποτέ. Επανέρχεται μόνο, όταν ο άνθρωπος τρελαθεί ή όταν επαναφέρει αυτή την αίσθηση μέσω της τέχνης. Μετά μπαίνουμε στην κοινωνία:-είτε αυτό λέγεται σχολείο, είτε εργασία, είτε σχέσεις- και την αναζητούμε συνεχώς, αλλά μάταια. Κι όπως λέει ο Κορτάσαρ: «Μόλις τελειώσει η παιδική ηλικία, πέφτεις στα μυθιστορήματα και στο ανώφελο άγχος. Δυστυχώς εγώ ενηλικιώθηκα πολύ νωρίς».
Μπορεί όντως η τέχνη σήμερα να γίνει ένα καταφύγιο;
Είναι η αναζήτηση της παιδικής ηλικίας, που κάνει την τέχνη καταφύγιο. Το πρόβλημα είναι η μάταιη αναζήτησή της, οπότε δεν ξέρω αν είναι τελικά καταφύγιο.
Τι φέρνει σε αδιέξοδο τον έρωτα;
Το Εγώ που μπαίνει μπροστά και τα ισοπεδώνει όλα.
Μετά από τον «Γιατρό Ινεότη», με τη φετινή σας συνεργασία μπορούμε να σας θεωρούμε «θεατρικό ζευγάρι»; Πώς δουλεύετε μαζί; Ποιος κάνει και πώς είναι αυτή η συνύπαρξη;
Προφανώς για να συνεργαζόμαστε ξανά σημαίνει ότι ταιριάζουμε. Ο όρος θεατρικό ζευγάρι δεν με εκφράζει, αλλά θεωρώ ότι μπορούμε να πορευόμαστε όσο μπορούμε μαζί με τον Κώστα.
Κλείνοντας,τι θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Μια φράση του Ηράκλειτου: «Όποιος δεν ελπίζει, δεν θα βρει ποτέ το ανέλπιστο».
