Η Αγγελική Γρηγοροπούλου, ηθοποιός, σκηνοθέτρια και ιδρυτικός μέλος των FEM TETTIX, μιας ομάδας που ειδικεύεται στην κωμωδία και μας έχει χαρίσει στιγμές άπειρου γέλιου, μας μιλάει για το «Εκτός Τόνου», μια υπαρξιακή κωμωδία για την κονσερβοποιημένη αναζήτηση της ευτυχίας, που θα δούμε στο HGW.std σε σκηνοθεσία δική της, με την Ελένη Κουταλώνη και τον Δημήτρη Μαγκλάρα στους κεντρικούς ρόλους.
Τι συμβαίνει στο «Εκτός Τόνου»;
Μια γυναίκα κι ένας άντρας -φαινομενικά άγνωστοι μεταξύ τους- καλούνται να μιλήσουν διαδοχικά σε μια ημερίδα για τη “θετικότητα”. Με μεγάλη αποτυχία. Όσο κι αν προσπαθούν να δουν τη θετική πλευρά της ζωής, τα positive vibes τους πάνε περίπατο, όταν στην αφήγησή τους ξεπηδάνε οι μικρές και μεγάλες δυσκολίες της καθημερινότητας και κυρίως η δυσκολία της συνύπαρξης με τους άλλους ανθρώπους. Στην πορεία του έργου, ανακαλύπτουμε ότι τους δύο αυτούς ήρωες τους συνδέει ένα βίαιο περιστατικό σε ένα σούπερ μάρκετ με αφορμή… μια κονσέρβα τόνου. Και λίγο πιο μετά, τους βλέπουμε εγκλωβισμένους μαζί, σε ένα κοινό όνειρο, όπου έρχονται σε επαφή με τα τραύματά τους και ενσαρκώνουν με μια άγρια χαρά τα “είδωλά” τους. Το αν και πώς θα “απεγκλωβιστούν” το αφήνουμε έκπληξη για τους θεατές.
Πώς προέκυψε η όλη ιδέα και το κείμενο της παράστασης;
Αρχικά, με προσέγγισαν η Ελένη Κουταλώνη και ο Δημήτρης Μαγκλάρας με το “Γελώντας Άγρια” του Christopher Durang. Το έργο το γνώριζα ήδη από τη δραματική σχολή και το αγαπούσα πολύ. Εξάλλου ο Durang αποτελεί και τη μεγάλη μας επιρροή στα έργα, που γράφουμε ως ομάδα. Το πρώτο μέρος του έργου έχει τη μορφή stand up comedy με κυρίαρχες αναφορές στην επικαιρότητα και σε πρόσωπα της Αμερικής του 1987. Μιλάμε δηλαδή για 37 χρόνια πίσω. Επιχείρησα, λοιπόν, σε πρώτη φάση να βρω τις αναλογίες με την Ελλάδα του σήμερα, προσπαθώντας όσο μπορώ να μείνω κοντά στο ύφος του Durang. Ο φόβος της κλιματικής αλλαγής έγινε η απόγνωση της κλιματικής κρίσης. Το πάλαι πότε new age δεν είναι άλλο από το τωρινό mindfulness, το AIDS είναι η νέα πιο ήπια εκδοχή του HIV και η σύγκρουση της εκκλησίας με το θέμα της ομοφυλοφιλίας, που παραμένει σταθερή και διαχρονική. Μέσα από αυτό το διάλογο, δημιουργήθηκε ένα νέο πλαίσιο. Άνοιξαν νέες θεματικές και τελικά δημιουργήθηκε ένα νέο έργο.
Υπάρχει τελικά ευτυχία ή μόνο μια “κονσέρβα”; Τι είναι για εσάς προσωπικά ευτυχία;
Ο καθένας ορίζει διαφορετικά την ευτυχία. Εννοείται ότι υπάρχουν και οι “κονσέρβες” ευτυχίας κι όλοι λίγο πολύ πέφτουμε στην παγίδα της αναζήτησης και κατανάλωσής τους. Αλλά κάποια στιγμή βαριέσαι την κονσέρβα, θες να φας “σπιτικό” φαγητό. Κι εκεί έρχονται οι πραγματικές στιγμές ευτυχίας, στο “μαγείρεμα”, όταν θα κάτσεις να φας αυτό που έφτιαξες με τα χέρια σου, αυτό για το οποίο κόπιασες κι όχι αυτό που σου πάσαραν κάποιοι άλλοι. Κατά τη γνώμη μου, η ευτυχία είναι μόνο στιγμές. Κι αυτό είναι και το ενδιαφέρον άλλωστε. Αν η ευτυχία ήταν μόνιμη κατάσταση, η ζωή θα ήταν βαρετή. Μάλλον…
Οι ήρωες σας πού την αναζητούν και πού τη βρίσκουν τελικά, αν τη βρίσκουν;
Οι ήρωες του «Εκτός Τόνου» αναζητούν την ευτυχία σε όλες τις προτεινόμενες, αν όχι επιβεβλημένες, εγκεκριμένες και μη από την κοινωνία οδούς. Σε πάρτι, σεμινάρια αυτογνωσίας, ψυχολόγους και ψυχιάτρους, στις ουσίες, στα social media κ.λ.π. Παρότι και οι δύο βαθιά μέσα τους ξέρουν ότι δεν θα τη βρουν εκεί. Το πρώτο βήμα για την προσέγγισή της το κάνουν όταν θα επικοινωνήσουν πραγματικά και θα βρει ο ένας στο πρόσωπο του άλλου λίγη παρηγοριά και κατανόηση.
Τι μας βγάζει τελικά Εκτός τόνου»;
Η κοινωνία δίνει τον “τόνο” και εμείς πρέπει να ακολουθούμε. Οποιοδήποτε παρέκκλιση από τα κοινωνικά πρότυπα “φαλτσάρει”. Είτε στην εμφάνιση, είτε στη σεξουαλική προτίμηση, στην τήρηση των “χρονοδιαγραμμάτων”- “πότε θα κάνεις οικογένεια;”, στην οικονομική ευημερία, το lifestyle γενικότερα κ.λ.π. Και μιας και πέρασα από τις μαγειρικές στις μουσικές αναλογίες, καμία νότα δεν είναι φάλτσα από μόνη της. Μπορεί μία νότα που ακούγεται λάθος σε μία συγχορδία, σε μία άλλη να δημιουργεί μια αρμονία. Άρα, το “Εκτός Τόνου” μας βγάζει το πλαίσιο.
Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε τη ομάδα FEM TETTIX και πόσο δύσκολο είναι για μια νέα ομάδα να κάνει παραγωγή στη Ελλάδα;
Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε την ομάδα για να μπορούμε να κάνουμε τις παραστάσεις που θέλουμε, να παίζουμε τους ρόλους που θέλουμε και να μιλάμε για τα πράγματα που θέλουμε. Ελεύθερα. Φυσικά, αν είσαι νέος καλλιτέχνης και δεν διαθέτεις και κεφάλαια, γίνονται όλα πολύ δύσκολα. Αλλά με έναν μαγικό τρόπο (και πολλή δουλειά) στο τέλος όλα πάνε καλά. Είναι ένα work in progress, χρονοβόρο κι απαιτητικό και κατά κανόνα μη κερδοφόρο, αλλά το βλέπουμε σαν επένδυση. Εννοείται κάνουμε λάθη, μαθαίνουμε από αυτά και το σημαντικότερο είναι ότι αποκτάμε ώρες πτήσης.
Συνήθως επιλέγετε τον δρόμο της κωμωδίας… Τι σας ιντριγκάρει σε αυτή;
Θα απαντήσω με μία φράση του Carlos Castañeda. Για να είμαι κοντά στο κλίμα του έργου και της “spiritual αφύπνισης” της εποχής μας: “Το χιούμορ είναι ο μοναδικός τρόπος για να αντισταθμιστεί η ακαταμάχητη τάση της ανθρώπινης συνείδησης, που κατατάσσει και δημιουργεί άβολες κατηγορίες”.
Έχει τελικά σε μια εποχή πολιτικής ορθότητας όρια η κωμωδία;
Στην ουσία, στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε τα όρια της κωμωδίας. Να στενέψουν κάποια και να ανοίξουν κάποια άλλα. Πρέπει να υπάρχει χώρος. Σε αυτή την οριοθέτηση, νομίζω, πρέπει να παίξει ρόλο και η αναγνώριση της πρόθεσης. Επίσης, το political correct από μόνο του είναι υλικό για κωμωδία. Είναι ένα κίνημα που αυτοαποκαλείται “ορθό” κι ασκεί κριτική στα πάντα, εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό. Πέραν της πλάκας, όμως, είναι αναγκαίο για να σπάσουν κάποιοι αυτοματισμοί της γλώσσας, που χαρακτηρίζουν κι υπονομεύουν κάποιες κατηγορίες ανθρώπων.
info
HGW.std
Μαυρομιχάλη 138, Αθήνα, Τηλ. 2111194905, 6982387394
