Αμέτρητες φορές έχουμε ταυτιστεί με τους στίχους του, έχουμε αναγνωρίσει σε αυτούς κομμάτια του εαυτού μας ή των ονείρων μας. Αυτή τη φορά όμως, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος μας καλεί σε ένα διαφορετικό ταξίδι, με το θεατρικό του “Blue Train”, μια εξερεύνηση της γενιάς του και των κρίσεών της, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Γιώργου Σουλεϊμάν, κάθε Δευτέρα & Τρίτη στο Θέατρο Άλμα.
To “Blue Train” είναι το νέο σας θεατρικό έργο. Τι πραγματεύεται και πώς προέκυψε η ιδέα;
Το “Βlue train” είναι ένα έργο που μιλάει για τη μοναξιά της μέσης ηλικίας. Ένας άνδρας στα 45 έρχεται αντιμέτωπος με όλα τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής του και στην ουσία με την αναπόφευκτη υποχρέωσή του να ενηλικιωθεί. Την έμπνευση μου την έδωσε ένας περίπατος στο Γκάζι, πολύ νωρίς το πρωί, όπου ξαφνικά ένιωσα την έντονη παρουσία εκατοντάδων φαντασμάτων, που είχαν περάσει με κάποιο τρόπο από τη ζωή μου.
Πού θα μας ταξιδέψει αυτό το τρένο;
Μόνο την αφετηρία μπορώ να εγγυηθώ και κάποιες από τις ενδιάμεσες στάσεις, βασισμένος εν μέρει στην παρατήρηση κι εν μέρει στο προσωπικό βίωμα. Τον προορισμό θα τον επιλέξει ο καθένας μόνος του, ανάλογα με το πόσο ανοικτός έρχεται στην παράστασή μας. Επίτηδες μεταθέτουμε την ευθύνη της τελικής έκβασης στον θεατή, για να καταφέρουμε να τον φέρουμε αντιμέτωπο με τις δικές του συναισθηματικές ανάγκες.
Πότε τελικά ενηλικιωνόμαστε;
Τι καλά που θα ήταν να υπήρχε μία συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή μας! Προσπαθήσαμε να κατοχυρώσουμε συμβολικά και τυπικά τα 18 έτη, αλλά δεν πήγε και τόσο καλά αυτό. Η ενηλικίωση είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Δεν εξαρτάται μόνο από το χέρι του, αλλά και από τους ανθρώπους που συναντά τυχαία στη ζωή του. Υπάρχουν άνθρωποι που ολοκληρώνουν τη ζωή τους, χωρίς να έχουν ενηλικιωθεί ποτέ ουσιαστικά.
Ποιο είναι το «τραύμα» της δικής σας γενιάς;
Κάθε γενιά έχει τα δικά της τραύματα, που στα μάτια της φαντάζουν τα μεγαλύτερα όλων. Εμείς είμαστε τα παιδιά, που γεννήθηκαν σε έναν κόσμο ανοιχτών προοπτικών με ένα λαμπρό μέλλον στα χέρια τους, ώσπου ξάφνου οι χρυσές ελπίδες των γονιών μας άρχισαν να διαψεύδονται μία προς μία. Και έτσι γίναμε η γενιά με τα άδεια χέρια, αλλά και το οξυμένο ένστικτο της επιβίωσης.
Μπορούμε να συμβιβαστούμε με τον χρόνο; Ποια είναι η δική σας σχέση μαζί του;
Ο χρόνος. Ύπουλος και αμείλικτος. Κάνει τη δουλειά του στην απόλυτη ησυχία για να μη μας τρομάξει. Δεν έχω καταλήξει αν το κάνει από σκληρότητα ή τρυφερότητα. Αν θέλει να μας αιφνιδιάσει μια μέρα ξαφνικά ή αν προσπαθεί να μας συμφιλιώσει με το αναπόφευκτο. Προσπαθώ να τον εξημερώσω. Ως τώρα έχω καταφέρει να μη με δαγκώνει. Από το να με αφήσει να τον χαϊδέψω απέχω πάρα πολύ.
Πώς αποφασίσατε να γράψετε και για το θέατρο; Τι διαφορετικό εκφράζετε μέσω αυτού από ό,τι στα τραγούδια;
Το θέατρο είναι μια πολύ πιο προσωπική πλατφόρμα έκφρασης για μένα. Από πάντα αγαπούσα να αφηγούμαι ιστορίες μέσα από τις ζωές των άλλων και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το θέατρο. Το τραγούδι, από την άλλη, μπορεί να είναι πιο συμπυκνωμένο και πιο άμεσο στην έκρηξη του συναισθήματος. Θα δυσκολευόμουν να διαλέξω ανάμεσα στα δύο, καθώς μου καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες.
Πώς εμπνέεστε κάθε φορά μια ιστορία ή ένα τραγούδι;
Πάντα η έμπνευση είναι μια ανεπαίσθητη αφορμή: μια κουβέντα που άκουσα από κάποιον, ένα συναίσθημα που ψάχνει οριοθέτηση, ή μια μικρή ιστορία που απαιτεί τη θέση της στον χωροχρόνο.
Πότε ξέρετε ότι ένα τραγούδι είναι καλό και αποφασίζετε να το μοιραστείτε με τον κόσμο;
Όταν δεν ντρέπομαι για αυτό. Όταν αισθάνομαι ότι είναι τόσο ειλικρινές, που θα μου δώσει άφεση για το θράσος της έκθεσης.
Σίγουρα όλα τα τραγούδια είναι «παιδιά» σας. Ποιο, όμως, θα λέγατε ότι είναι το πιο προσωπικό;
Μου είναι τρομερά δύσκολο να επιλέξω. Κάθε τραγούδι έχει μια συγκεκριμένη στιγμή, που τη φέρει για πάντα σαν χρονοκάψουλα. Ίσως είναι λίγο τετριμμένο αυτό που θα πω, αλλά είναι πραγματικά σαν παιδιά, που το καθένα φέρει τη δική του προσωπικότητα. Πώς μπορεί ένας γονιός να ξεχωρίσει τα καλά από τα κακά παιδιά του;
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Γράφω συνεχώς. Χωρίς αυτό, είμαι πρακτικά βουβός. Είναι ο μοναδικός τρόπος που ξέρω προκειμένου να επικοινωνώ με τον κόσμο. Έρχονται πολλά πράγματα και στη μουσική και στο θέατρο και μακάρι πολύ σύντομα να έχουμε τη δυνατότητα να τα μοιραστούμε με τους αγαπημένους μου συνεργάτες.
