Βραβευμένη ηθοποιός με σημαντικές ερμηνείες στο ενεργητικό της, η Μαρία Ζορμπά φέτος αποφάσισε να περάσει για πρώτη φορά κάτω από τη σκηνή και να σκηνοθετήσει τη Μυρτώ Αλικάκη στο πρώτο θεατρικό κείμενο του Θοδωρή Γκόνη με τίτλο «Κάποια στιγμή θα μάθετε ποιος είμαι», που παρουσιάζεται από 4 Νοεμβρίου στο Θέατρο Σταθμός. Μαζί της επί σκηνής η Αιμιλία Παπαχριστοφίλου και η Νικόλ Κοροντζή.
Τι συμβαίνει στο «Κάποια στιγμή θα μάθετε ποιος είμαι»;
Μια γυναίκα δέχεται επί 10 χρόνια τα τηλεφωνήματα ενός άγνωστου άνδρα, που δεν αποκαλύπτει ποτέ το όνομά του. Μια παράξενη, ισχυρή σχέση δημιουργείται μεταξύ τους, που θα οδηγήσει τη γυναίκα σ ‘ένα ταξίδι υπαρξιακό και σε μια καινούργια θέαση της ζωής της, της πόλης όπου ζει, αλλά και του κόσμου μέσα στην Ιστορία. Θα καταφέρει τελικά να συναντηθεί με έναν δικό της εσωτερικό πυρήνα, που θα την αποδεσμεύσει από κάθε αναμονή και θα την οδηγήσει στην ένωση με μια αιώνια δύναμη;
Γιατί η ηρωίδα εξαρτάται τόσο από τα τηλεφωνήματα ενός αγνώστου; Τι σηματοδοτεί αυτός ο άνδρας για εκείνη;
Είναι η ανθρώπινη ανάγκη σύνδεσης με τον άλλο, είναι η γοητεία ενός άλυτου μυστηρίου, είναι η συνέπεια μιας καθημερινής συνομιλίας με κάποιον, που φαίνεται ότι θα είναι πάντα εκεί. Τέλος, οι προβολές και τα καθρεφτίσματα του εαυτού μας πάνω στον άλλο. Όλα αυτά, αλλά και η παγίδα της χειραγώγησης του άνδρα, είναι τα δολώματα, που θα την κρατήσουν σ’ αυτή τη σχέση. Και από όλα αυτά θα καταφέρει να απαγκιστρωθεί στο τέλος, με μια δύναμη ζωική.
Ποιες πλευρές της γυναικείας ύπαρξης πραγματεύεται η παράστασή σας;
Από έναν αποκλειστικά γυναίκειο θίασο, ήταν πολλά τα θέματα και τα υλικά, που ήρθαν στη διάρκεια των προβών. Η θέση της γυναίκας μέσα σ’ έναν κόσμο, που φτιάχτηκε από χέρια ανδρικά, η βία, εμπειρίες χειραγώγησης και τραύματα. Αν κάτι ξεχώρισε, είναι αυτή η αναμονή της ηρωίδας – γυναίκειο χαρακτηριστικό μέσα στους αιώνες. Από τις πρώτες κοινωνίες, η γυναίκα περίμενε τον άνδρα-κυνηγό να επιστρέψει στην εστία, τον άνδρα-πολεμιστή να επιστρέψει η όχι, από τον πόλεμο, από τα ταξίδια, από όλες τις επεκτατικές ενέργειες. Από την Πηνελόπη του Οδυσσέα, ή την Κλυταιμνήστρα, η γυναίκα περιμένοντας υφαίνει τα δικά της σχέδια, και μέχρι και σήμερα γυναίκες σε διάφορα σημεία του πλανήτη, περιμένοντας να βρουν τη θέση τους στον κόσμο, ή να απεκδυθούν για παράδειγμα την «μπούρκα», έχουν μια πολύ ενεργητική και δημιουργική αναμονή, παλεύοντας με πολλά. Οπότε η αναμονή και στην παράσταση μας, είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνει ένα πολύ προσωπικό ταξίδι της ηρωίδας και αυτό το πλαίσιο είναι που στο τέλος θα διαρραγεί.
Για εσενα προσωπικά τι σημαίνει λύτρωση;
Αισθάνομαι ότι η λύτρωση είναι εκεί που τελειώνει ο εαυτός μου, εκεί που σιωπά επιτέλους το απαιτητικό και επιθυμητικό «Εγώ»… Εκεί, δηλαδή, που αρχίζει η αγάπη.
Ποιο είναι για εσενα το μεγαλύτερο ζήτημα που έχουν οι γυναίκες να αντιμετωπίσουν σήμερα;
Ο κόσμος που ζούμε, έχει παντού μια καλύτερη ρύθμιση για τον άνδρα… Στην εργασία, στις παραδόσεις της οικογένειας, σε θέματα νομοθετικά, στον τρόπο ακόμη που μια γυναίκα κινδυνεύει όταν περπατάει μόνη της το βράδυ. Ζήτησα από τη Μυρτώ να κουτσαίνει λίγο στην παράσταση… Δεν ξέρω αν θα το κρατήσουμε, αλλά έτσι νιώθω ακόμα τη γυναίκα σήμερα, κάπως σαν κουτσή, σαν να μην της έχει επιτραπεί το κανονικό, ελεύθερο της βάδισμα. Το μεγαλύτερο ζήτημα αισθάνομαι ότι είναι να μην οικειοποιηθεί η γυναίκα το ανδρικό βλέμμα. Να μην κοιτάει και διαμορφώνει τον εαυτό της με μάτια ανδρικά.
Πώς αποφάσισε να στραφείς στη σκηνοθεσία;
Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για κάποια στροφή .Ηθοποιός είμαι, κι αυτό αγαπάω πιο πολύ απ’ όλα να κάνω. Πάντα είχα και έχω μια πιο ολιστική σχέση με αυτή τη δουλειά, με ενδιαφέρουν όλα, με απασχολούν όλα και θέλω να γίνομαι ένα με όλα. Μου έχει ζητηθεί αρκετές φορές σε παρατάσεις ή ταινίες, να εμπλακώ πιο ενεργά, σε όλο το δημιουργικό κομμάτι (κείμενο, κοστούμια κλπ.) και το έχω κάνει με πολύ χαρά. Απλά τώρα ήταν η στιγμή να υπογράψω κάτι.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση ή δυσκολία που αντιμετώπισες αυτή τη νέα σου ιδιότητα; Είναι κάτι που θα συνεχίσεις στο μέλλον;
Είμαι ηθοποιός, αγαπάω τους ηθοποιούς, οπότε το στοίχημα για εμένα ήταν να είναι χαρούμενοι οι ηθοποιοί. Να είμαι σαφής και μεταδοτική σε ό,τι ήθελα να δοκιμάσουμε και να φτιαχτεί μια παρτιτούρα, που μέσα της οι ηθοποιοί να ζήσουν μια δική τους ζωή. Να συναντήσουν την ελευθέρια τους μέσα σε μια συγκεκριμένη δομή και μέσα στο πνεύμα του έργου.
Όσο για το δεύτερο σκέλος της ερώτησης… Ποιος ξέρει τι θα φέρει το μέλλον… Για εμένα όλα έχουν σχέση και με τους ανθρώπους που συναντιέσαι, τους συνεργάτες. Να θέλεις και να θέλουν να είστε μαζί σε κάτι. Όπως έγινε αυτή τη φορά. Θα μου ήταν πολύ ευχάριστο να το ξανακάνω με έναν τέτοιο τρόπο. Με την επιθυμία δηλαδή από όλους μιας συνάντησης.
Η φωτογραφία της Μαριάς Ζορμπά είναι της Υπατίας Κορνάρου και οι φωτογραφίες από την παράσταση του Νικόλα Κωστή.
