Το αεροδρόμιο της Αθήνας είναι κάτι περισσότερο από ένας κόμβος διακίνησης επιβατών. Είναι ένα σημείο συνάντησης λαών και πολιτισμών και, πάνω από όλα, είναι η πρώτη και η τελευταία εντύπωση της Ελλάδας και του πολιτισμού της, για εκατομμύρια επιβάτες ετησίως.
Η γλυπτική τοποειδική εγκατάσταση «ΑΝΑΔΥΣΙΣ ΙΙ» της Βένιας Δημητρακοπούλου «βρήκε στέγη» στον σταθμό του προαστιακού σιδηροδρόμου του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών, προσθέτοντας ένα ακόμα σημαίνον έργο στο διαρκώς ανανεούμενο εικαστικό τοπίο του αεροδρομίου που εξελίσσει διαρκώς την πολιτισμική ταυτότητά του, μέσα από πλήθος πολιτιστικών και εικαστικών συνεργασιών.
Το έργο, αναρτημένο στον θόλο του προαστιακού σταθμού, καλεί τον περαστικό να σηκώσει για λίγο το βλέμμα ψηλά και να βιώσει μια, στιγμιαία έστω, αίσθηση ανάδυσης και ψυχικής ανάτασης.
Ένα μεταλλικό πλέγμα που συνέχει και κρατά κι ένας οκταγωνικός γυάλινος θόλος που, ως «δημόσιος δέκτης», υποδέχεται λέξεις και φράσεις. «Ξένος. A stranger. Ξένος παντού. N’ ανήκω κάπου. To belong. Με ακούει κάνεις; My voice is not heard.» Ανάμεσα στα οπτικοποιημένα λόγια που αντανακλούν το αίσθημα της ανασφάλειας του ανθρώπου του 21ου αιώνα αιωρούνται μεγάλα, μεταλλικά, καμπύλα σχήματα.
