Η Τάνια Παλαιολόγου πρωταγωνιστεί στο“Pigalle”, τη μαύρη κωμωδία του Γιάννη Κεντρωτά που εξερευνά τα πιο σκοτεινά ένστικτα της ανθρώπινης φύσης, στο Θέατρο Olvio (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός), σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου. Μία θεατρική σύνθεση για «τσέλο και φωνές», με κύριο άξονα την έμφυλη βία, την κοινωνική αδιαφορία και την αναζήτηση νοήματος σε μια φαινομενικά ευημερούσα, αλλά εσωτερικά κενή κοινωνία.
Είναι η τρίτη φορά που η ομάδα σας συνεργάζεται με τον Γιάννη Κεντρωτά.Τι σας ελκύει στη γραφή του;
Ο Γιάννης καταπιάνεται με πολύ σκοτεινά θέματα, προσεγγίζοντάς τα όμως με ένα χιούμορ τόσο κάφρικο, που για μας αντικατοπτρίζει απόλυτα τον παραλογισμό που ζούμε στη χώρα μας. Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις, ή να κλάψεις.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πλέον γράφει τα έργα του για εσάς; Υπάρχει αλληλεπίδραση στη διαδικασία της συγγραφής πια;
Τα προηγούμενα έργα του Γιάννη που ανεβάσαμε (“Τόρνος”, “Γιοσίρου”) ήταν έτοιμα, είχαν μάλιστα ανέβει σε σκηνοθεσία του ίδιου με την ομάδα του “Lorem Ipsum” στο παρελθόν. Το “Pigalle” είναι το πρώτο έργο που γράφει για εμάς. Θέλαμε πολύ να ανεβάσουμε ένα καινούργιο έργο του και του ζητήσαμε να γράψει κάτι, χωρίς δέσμευση στα πρόσωπα του έργου, ή στο θέμα. Έτσι, γεννήθηκε το “Pigalle”.
Τι θα δούμε στο «Pigalle»;
Θα σας μιλήσω για την ιστορία, από εκεί και πέρα είμαι σίγουρη ότι κάθε θεατής θα δει κάτι διαφορετικό. Eίναι Σάββατο βράδυ και ο Ντίνος έχει καλέσει το αφεντικό του, τον Στάθ,η στο σπίτι του για να του κάνει το τραπέζι και να του παρουσιάσει το φιλόδοξο επιχειρηματικό του σχέδιο. Έχει βάλει τη γυναίκα του, τη Μαρία, να ετοιμάσει ένα κότσι, έχει αγοράσει ένα πανάκριβο ουίσκι, τα έχει ετοιμάσει όλα στην εντέλεια. Τα πράγματα όμως ξεφεύγουν πολύ από το αρχικό σχέδιο του Ντίνου.
Τι κρύβεται πίσω από τον αμφίσημο αυτό τίτλο;
Το pigalle είναι ένα αντικείμενο με ένα πανέμορφο όνομα, που όμως κάνει την πιο βρώμικη δουλειά. Για εμάς συμβολίζει την ανάγκη μας να καμουφλάρουμε τη βία και τον πόνο, να τα κρύβουμε όλα κάτω απ’ το χαλάκι.
Photo by: Υπατία Κορνάρου
Μιλήστε μας για τον δικό σας ρόλο.
Κάνω τη Μαρία, τη γυναίκα του Ντίνου, είναι ένας άνθρωπος εσωστρεφής, λιγομίλητος. Όλη της η ζωή περιστρέφεται γύρω από τον σύζυγό της και τις δουλειές του σπιτιού. Μοναδική διέξοδος στην καθημερινότητά της είναι το πιάνο και η σχέση της με τη μουσική.
Πώς αντιμετωπίζετε την έμφυλη βία μέσα στην παράσταση;
Είναι βασικός άξονας στο ”Pigalle” η έμφυλη βία. Σε ένα πρώτο επίπεδο, ακολουθήσαμε τη γραμμή του ίδιου του κειμένου, που θέλει την Μαρία βωβή στο μεγαλύτερο μέρος του, ενώ τα δύο αρσενικά κοκόρια μιλάνε για τα δικά τους, εντείνοντας ακόμη περισσότερο το αδιέξοδο και τη μοναξιά της. Σε μία παράλληλη με το κείμενο αφήγηση όμως, ο σκηνοθέτης μας Μιχάλης Κοιλάκος επέλεξε να δώσει μία ποιητική διάσταση στο τραύμα όλων των χαρακτήρων μέσα από τη μουσική.
Γιατί την ονομάσατε ένα έργο για «τσέλο και φωνές»;
Έχουμε την τύχη να έχουμε επί σκηνής μαζί μας τον Αναστάσιο Μισυρλή. που παίζει τσέλο στην παράσταση. Με τα μουσικά θέματα που επέλεξαν και συνέθεσαν μαζί με τον Μιχάλη, το έργο λειτουργεί σαν μία μουσική σύνθεση για τσέλο και φωνές. Βρίσκω την επιλογή αυτή απόλυτα ουσιαστική: το τσέλο, σαν τέταρτος ηθοποιός, υπογραμμίζει την υποβόσκουσα βία, αλλά και τα αδιέξοδα και τη γελοιότητα των χαρακτήρων.
Οι ήρωες αναζητούν το νόημα σε μια κοινωνία όπου το εσωτερικό κενό κυριαρχεί; Τι αναζητούν όμως πραγματικά και τι τελικά καταφέρνουν να βρουν;
Ο καθένας στον μικρόκοσμό του ψάχνει να βρει αυτό που θα νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Για τον Ντίνο είναι η επαγγελματική ανέλιξη, για τον Στάθη η επανένωση με το παιδί του. Η Μαρία προσπαθεί να γεμίσει το κενό της αλλιώς. Στο τέλος, όλοι τους θα αναμετρηθούν με τα όριά τους.
Photo by: Υπατία Κορνάρου
Ο Μιχάλης Κοιλάκος, ο σκηνοθέτης σας, είναι και σύντροφός σας εδώ και χρόνια. Πώς είναι αυτή η καλλιτεχνική συμπόρευση;
Έρωτας είναι, είμαι πολύ τυχερή. Τον θαυμάζω. Μέσα από τη δουλειά του τα τελευταία χρόνια στη σκηνοθεσία, αλλά και μέσα από την συγκινητική ευγένεια που έχει ως άνθρωπος, συνεχίζει να ψάχνει, να αντιστέκεται, να ονειρεύεται, και να μαζεύει γύρω του συνεργάτες θησαυρούς.
Επόμενα σχέδια…
Μετά το Πάσχα θα επαναλάβουμε στο θέατρο Olvio τον “Τόρνο” του Γιάννη Κεντρωτά για 12 επετειακές παραστάσεις, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 από τις 25 Απριλίου.
Η κεντρική φωτογραφία είναι της Χριστίνας Δενδρινού
, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου. Μία θεατρική σύνθεση για «τσέλο και φωνές», με κύριο άξονα την έμφυλη βία, την κοινωνική αδιαφορία και την αναζήτηση νοήματος σε μια φαινομενικά ευημερούσα, αλλά εσωτερικά κενή κοινωνία.){kind=link}