Γιατί τελικά κανείς δεν θέλει να πάρει τηλέφωνο πια;
Θυμάσαι την εποχή που χτυπούσε το τηλέφωνο και έτρεχες να το σηκώσεις με χαρά; Όταν το κουδούνισμα σήμαινε «κάποιος με σκέφτηκε» και όχι «ποιος θέλει τώρα και γιατί δεν έστειλε απλώς μήνυμα»; Σήμερα, αν δεις εισερχόμενη κλήση χωρίς προειδοποίηση, ακόμα κι από φίλο, το πιθανότερο είναι να κοιτάξεις το κινητό με τρόμο, να πατήσεις σίγαση και να στείλεις ένα “Τι έγινε; Όλα καλά;”.
Κάτι έχει αλλάξει. Και δεν φταίνε οι συσκευές, φταίμε εμείς. Ζούμε στην εποχή όπου το τηλέφωνο, αντί να είναι μέσο επικοινωνίας, έχει γίνει σχεδόν εισβολή. Κι όσο κι αν λέμε ότι θέλουμε “πραγματική επαφή”, η φωνή του άλλου μας κουράζει.
Ας το πάρουμε από την αρχή.
1. Ο χρόνος δεν είναι πια δικός μας
Ένα τηλεφώνημα απαιτεί παρουσία. Δεν μπορείς να κάνεις skip, δεν μπορείς να το «δεις αργότερα». Πρέπει να είσαι εκεί, τώρα, διαθέσιμος. Και ο σύγχρονος άνθρωπος – υπερφορτωμένος με υποχρεώσεις, scroll, ειδοποιήσεις και ταυτόχρονα multitasking – σπανίως θέλει να παγώσει τον χρόνο του για να αφιερώσει πέντε λεπτά σε κάποιον άλλον.
Το μήνυμα, όμως; Μπορείς να το δεις σε δέκα λεπτά, να απαντήσεις αύριο, να βάλεις emoji και να τελειώνεις.
2. Το τηλέφωνο φέρνει άγχος
Ναι, άγχος. Γιατί στην άλλη άκρη υπάρχει κάποιος που περιμένει απάντηση, συναισθηματική αντίδραση, ίσως και λύση. Δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς τι θα πεις. Δεν μπορείς να “επεξεργαστείς” όπως στο γραπτό. Νιώθεις πίεση να είσαι εκεί, πρόθυμος, εύθυμος, υποστηρικτικός. Και αλήθεια τώρα: ποιος έχει πάντα τη διάθεση;
3. Ο έλεγχος είναι εθισμός
Τα γραπτά μας δίνουν δύναμη. Μπορείς να διαλέξεις τις λέξεις σου, να αποφύγεις παρεξηγήσεις, να δεις πότε σε άφησαν στο «διαβάστηκε» και να κάνεις τη στρατηγική σου. Το τηλέφωνο δεν έχει τέτοιους ελιγμούς. Είναι ωμό. Άμεσο. Ακατέργαστο.
4. Η αληθινή επαφή μας ζορίζει
Η φωνή ενός ανθρώπου κουβαλάει συναίσθημα. Οι παύσεις, οι ανάσες, οι σιωπές, οι αναστεναγμοί – όλα ακούγονται. Δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από reactions. Και η αλήθεια είναι πως πολλοί από εμάς δεν είμαστε έτοιμοι να αντέξουμε την οικειότητα, ούτε να τη δώσουμε. Η φωνή φέρνει ευαλωτότητα – και αυτό δεν είναι εύκολο.
5. Το τηλέφωνο απαιτεί δέσμευση
Ένα τηλεφώνημα δεν είναι απλώς μια ερώτηση. Είναι “τι κάνεις;”, “πώς τα πας;”, “τα λέμε λίγο;”. Κι αυτό συνεπάγεται χρόνο, διάθεση και διάλογο. Όταν όμως έχουμε μάθει να επικοινωνούμε με story replies, memes και emoji, η συνομιλία με σάρκα και οστά μας φαίνεται σχεδόν βαριά.
Το παράδοξο;
Παρόλο που αποφεύγουμε τις κλήσεις, παραπονιόμαστε ότι κανείς δεν μας παίρνει τηλέφωνο. Νιώθουμε μόνοι, αποσυνδεδεμένοι, «κανείς δεν νοιάζεται». Μα πώς να νοιαστεί, όταν έχουμε δαιμονοποιήσει τον πιο άμεσο τρόπο να το δείξει;
***Αν σκέφτεσαι κάποιον, πάρ’ τον τηλέφωνο. Όχι για κουβέντα ωρών, αλλά για να ακούσει τη φωνή σου. Η φωνή έχει ψυχή. Και καμιά ειδοποίηση δεν μπορεί να τη μεταφέρει.
