Υπάρχει κάτι σχεδόν μεταφυσικό στο πώς λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Μια μυστική γεωμετρία που δεν εξηγείται με λογική, αλλά μόνο με βίωμα: όσο πιο πολύ πλησιάζεις, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η πιθανότητα να θες να τρέξεις μακριά. Το Παράδοξο της Εγγύτητας είναι αυτό ακριβώς. Όσο περισσότερο εκτίθεσαι, τόσο πιο έντονα ενεργοποιείται μέσα σου ο μηχανισμός αυτοπροστασίας. Κι αντί να προχωρήσεις μπροστά, να πας ακόμα πιο κοντά, βάζεις ανάμεσα σε σένα και τον άλλον μια «ασφαλή» απόσταση.
Γιατί όμως το κάνουμε αυτό;
Είναι θέμα φόβου – και ο φόβος εδώ δεν μοιάζει με εκείνον που νιώθεις μπροστά σε κάτι τρομακτικό. Είναι πιο πολύ σαν εκείνο το αόρατο χέρι που σου πιάνει το στομάχι όταν είσαι έτοιμος να πεις «σ’ αγαπώ», να αφεθείς, να ανοιχτείς. Είναι εκείνο το αίσθημα ότι, αν αφεθείς τελείως, κινδυνεύεις να γκρεμιστείς – να χάσεις τον εαυτό σου, να πληγωθείς, να δεις τον άλλον να φεύγει και να μείνεις μετέωρος. Η εγγύτητα είναι ένα στοίχημα που δεν έχει εγγυήσεις και κανένας δεν σου επιστρέφει το ρίσκο. Κι εκεί αρχίζει το mindgame.
Όσο περισσότερη επένδυση, τόσο και η πιθανότητα μεγαλύτερης ζημιάς. Το μυαλό ξαφνικά δεν δουλεύει με καρδιά, αλλά με excel: τι θα χάσω, τι να κρατήσω πίσω, πόσο να εκτεθώ. Κάθε φορά που λες «ναι» σε κάτι πιο βαθύ, το «κι αν χαθούμε;» σιγοβράζει στο background. Μια αναπάντεχη αίσθηση αστάθειας που σε κάνει να θες, ενώ κρατάς το χέρι του άλλου, να ψάχνεις και την πόρτα της εξόδου με το άλλο σου μάτι.
Κανείς δεν γλιτώνει από το παράδοξο
Δεν έχει να κάνει με χαρακτήρες. Ούτε με το αν είσαι έμπειρος ή πρωτάρης. Είναι εντελώς ανθρώπινο – απλώς κάποιοι το παίζουν πιο cool. Το βλέπεις σε φιλίες που αρχίζουν να βαθαίνουν, σε σχέσεις που ωριμάζουν, σε παρέες που γίνονται οικογένεια. Κάθε φορά που νιώθεις τον άλλον να γίνεται «απαραίτητος», ξυπνάει ο πανικός μήπως τον χάσεις. Κι αν τον χάσεις, ποιος είσαι μετά;
Γι’ αυτό, αντί να αφήσεις το πάθος να σε οδηγήσει, βάζεις αυτόματα «κουμπιά διαφυγής»: παίζεις λίγο αδιάφορος, χτίζεις τον τείχος της ειρωνείας, τραβάς το ενδιαφέρον πίσω, σπας το momentum. Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβεις, δημιουργείς εσύ την απόσταση που σε τρόμαζε. Ο φαύλος κύκλος ξεκίνησε.
Και όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος
Το να το αναγνωρίσεις είναι το πρώτο βήμα. Το να το αποδεχτείς και να το διασκεδάσεις, το απόλυτο level-up. Γιατί ναι, η εγγύτητα είναι το πιο extreme sport που θα παίξεις ποτέ. Εδώ δεν υπάρχουν προστατευτικά μαξιλαράκια. Παίζεις χωρίς κράνος, χωρίς οδηγίες ασφαλείας, με μόνο οδηγό το ένστικτο και το θάρρος σου.
Η σχέση που δεν δοκιμάστηκε ποτέ, δεν χτίστηκε ποτέ. Η αγάπη που δεν ρίσκαρε, δεν ακούμπησε ποτέ τον πυρήνα της. Η οικειότητα χωρίς ρίσκο είναι σαν τη σοκολάτα χωρίς ζάχαρη: μοιάζει, αλλά δεν συγκρίνεται. Κι όσο κι αν σε τρομάζει η προοπτική του πόνου, αυτός είναι πάντα καλύτερος από το «τι θα γινόταν αν…».
Το real game: Μπες, μείνε, ζήσε
Κάθε φορά που σε πιάνει η φαγούρα της φυγής, κάθε φορά που θες να κάνεις πίσω για να «προστατευτείς», δοκίμασε να μείνεις λίγο ακόμα. Κάτσε με την αμηχανία, με το φόβο, με το ρίγος. Κανείς δεν είπε ότι θα είναι πάντα ωραίο. Αλλά μόνο έτσι αξίζει. Οι σχέσεις για τις οποίες δεν φοβήθηκες ποτέ, μάλλον δεν σε άγγιξαν στ’ αλήθεια.
Στο τέλος της μέρας, ο μόνος πραγματικός χαμένος είναι αυτός που έμεινε έξω απ’ το παιχνίδι. Αυτός που κράτησε το φρένο, που δεν είπε το μεγάλο «ναι». Γιατί, όσο επικίνδυνο κι αν είναι να πλησιάζεις, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι να μην πλησιάζεις ποτέ κανέναν.
Η ζωή θέλει τρέλα, εγγύτητα, άγνοια κινδύνου και – γιατί όχι; – λίγο θράσος. Όταν αγαπάς πολύ, όταν πλησιάζεις πολύ, όταν εκτίθεσαι πολύ, λες το πιο δυνατό «YES» στη ζωή. Τα υπόλοιπα, απλώς θόρυβος.
