Υπάρχει μια φράση που λέγεται σχεδόν με περηφάνια πια: «Τρέχω σαν τρελός, δεν προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ». Τη λέμε στο γραφείο, την ακούμε στις παρέες, τη διαβάζουμε στα stories. Όλα τα κάναμε, όλα τα προλάβαμε – τσεκ, τσεκ, τσεκ. Αλλά στο τέλος της μέρας, όταν πέφτεις στον καναπέ και σε ρωτήσει κάποιος πώς νιώθεις, τι απαντάς;
Είναι πιθανό η μέρα σου να ήταν γεμάτη. Αλλά ήταν γεμάτη ή απλώς… γεμάτη;
Η λίστα με τα κουτάκια
Σχολείο – Πανεπιστήμιο – Δουλειά – Καριέρα – Σχέση – Γάμος – Παιδιά – Δάνειο – Σπίτι – Διακοπές 15ήμερες τον Αύγουστο – Επέτειος με κεράκι στο ιταλικό – Προαγωγή – Δώρα στα παιδιά – Σαββατοκύριακο με φίλους. Τσεκ όλα.
Πολύ ωραία. Αλλά κάποιος πρέπει να ρωτήσει το βασικό:
Εσύ πού είσαι μέσα σε όλα αυτά;
Γιατί υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «ζω μια ζωή» και στο «εκτελώ μια σειρά υποχρεώσεων». Μπορεί να έχεις βάλει σε τάξη τα πάντα, να ακολουθείς το πλάνο σου, να πετυχαίνεις στόχους – αλλά να έχεις ξεχάσει το βασικό: να ζήσεις.
Πότε ξεκινάμε να κάνουμε απλώς check;
Όταν είμαστε μικροί, θέλουμε να τα κάνουμε όλα. Να γίνουμε πιλότοι, να ταξιδεύουμε στον κόσμο, να γράφουμε τραγούδια, να έχουμε τρία σκυλιά και να τρώμε παγωτό κάθε μέρα. Κάπου στην πορεία, κάποιος μας μαθαίνει τη λέξη «ρεαλισμός» και σιγά σιγά χτίζουμε ένα πρόγραμμα. Μπαίνουν στόχοι, πιεστικά deadlines, πτυχία, δουλειές, προσδοκίες. Και κάπως έτσι, μαθαίνουμε να διαγράφουμε από λίστες – όχι μόνο υποχρεώσεις, αλλά και όνειρα.
Και επειδή κανείς δεν μας μαθαίνει να σταματάμε, συνεχίζουμε να τρέχουμε. Ακόμα κι όταν δεν ξέρουμε πού πάμε. Ακόμα κι όταν αυτό που τσεκάρουμε δεν μας κάνει ούτε χαρούμενους ούτε περήφανους. Απλώς… ήταν στη λίστα.
Ζωή χωρίς pause
Η ζωή δεν είναι ένα project που κλείνει με επιτυχία επειδή πήγαν όλα “by the book”.
Είναι στιγμές.
Είναι αυθορμητισμός.
Είναι αποτυχίες που βγάζουν τελικά νόημα.
Είναι αλλαγές πορείας, είναι “δεν ξέρω”, είναι “θέλω αλλιώς”.
Το θέμα είναι ότι το σύστημα που έχουμε μάθει – ο κόσμος γύρω μας – δεν αγαπάει το pause. Αν σταματήσεις να δουλεύεις, «τεμπελιάζεις». Αν καθίσεις λίγο να σκεφτείς, «χάνεις χρόνο». Αν πεις ότι δεν είσαι καλά, «κάτι θα έχεις πάθει». Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο 2025, να είμαστε πιο κουρασμένοι από ποτέ, πιο πιεσμένοι από ποτέ, με όλα τα «κουτάκια» γεμάτα και το μέσα μας άδειο.
Και τι σημαίνει “ζω”;
Όχι, δεν σημαίνει ότι παραιτείσαι από τη δουλειά σου, φεύγεις για Βραζιλία και γράφεις ποίηση.
Σημαίνει όμως ότι κάνεις χώρο για να ζήσεις εσύ, όχι μόνο ο ρόλος σου.
Σημαίνει ότι μαθαίνεις να λες «όχι».
Σημαίνει ότι επιτρέπεις στον εαυτό σου να μη θέλει τα ίδια με τους άλλους.
Ότι δεν νιώθεις αποτυχημένος αν δεν έχεις σπίτι με κήπο στα 40 ή δύο παιδιά με ξανθές μπούκλες.
Το «ζω» δεν έχει τη μορφή που νομίζαμε. Δεν έχει απαραίτητα soundtrack. Μπορεί να είναι ήσυχο.
Να είναι ένα απόγευμα που δεν κάνεις τίποτα.
Μια Κυριακή που δεν ανεβάζεις story.
Ένας περίπατος χωρίς ακουστικά.
Από το τσεκ στο “γιατί”
Πριν κάνεις check το επόμενο κουτάκι, ρώτα τον εαυτό σου:
– Γιατί το κάνω αυτό;
– Με γεμίζει;
– Το θέλω ή απλώς νομίζω ότι πρέπει;
Όσο μεγαλώνουμε, είναι όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσουμε τα «θέλω» από τα «πρέπει». Αλλά είναι αναγκαίο. Γιατί αλλιώς θα φτάσεις 60 χρονών και θα έχεις φτιάξει τη “σωστή ζωή”, αλλά θα την έχεις ζήσει από απόσταση.
Μερικά κουτάκια δεν χρειάζεται να τσεκαριστούν ποτέ
Δεν πειράζει αν δεν πήγες σε όλα τα events.
Δεν πειράζει αν δεν έκανες τα παιδιά που “πρέπει”.
Δεν πειράζει αν δεν παντρεύτηκες στα 30.
Δεν πειράζει αν δεν έχεις “καριέρα” με Κ κεφαλαίο.
Δεν πειράζει αν άλλαξες γνώμη.
Ζούμε σε έναν κόσμο που έχει φτιαχτεί για ανθρώπους που «προλαβαίνουν». Αλλά αυτός ο κόσμος δεν είναι πάντα ανθρώπινος. Εσύ, μην προσαρμόζεσαι. Προσάρμοσέ τον λίγο στα μέτρα σου.
Ένα μικρό challenge (χωρίς κουτάκι)
Την επόμενη φορά που θα νιώσεις ότι «πρέπει» να κάνεις κάτι, σταμάτα και σκέψου:
– Τι θα έκανα αν δεν με έβλεπε κανείς;
– Τι θα ήθελα αν δεν το σύγκρινα με τη ζωή των άλλων;
– Ποιο είναι το δικό μου «επιτυχημένο»;
Η ζωή δεν είναι τεστ πολλαπλής επιλογής. Δεν έχει σωστή απάντηση. Έχει αυθεντικότητα. Και η αυθεντικότητα ξεκινά όταν σβήσεις τα έτοιμα κουτάκια και αρχίσεις να γράφεις τα δικά σου.
***Μην γεμίζεις τη μέρα σου με πράγματα που δεν έχουν σημασία, μόνο και μόνο για να νιώσεις “παραγωγικός”. Άδειασε λίγο χρόνο – να τον γεμίσεις με εσένα.
