Πόσο αξίζει μια σταγόνα νερό όταν διψάς; Πόσο μαγική φαντάζει η ιδέα να μπορείς να γεμίσεις ένα ποτήρι όχι από μια πηγή, ούτε από μια βρύση, αλλά… από τον ίδιο τον αέρα;
Μέχρι πριν λίγα χρόνια, αυτό θα ακουγόταν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή ένα ακόμη θαύμα χαμένο στα σύννεφα. Σήμερα όμως, επιστήμονες και ερευνητές δηλώνουν κάτι που μοιάζει με μικρή επανάσταση: μπορούμε πια να “τραβάμε” πόσιμο νερό από την ατμόσφαιρα, ακόμα και στις πιο άνυδρες περιοχές του κόσμου.
Και κάπως έτσι, εκεί που δεν υπάρχει τίποτα, μπορεί να υπάρξει ζωή.
Συσκευές που αντλούν την ελάχιστη υγρασία από τον αέρα, τη συλλέγουν, τη φιλτράρουν και τη μετατρέπουν σε καθαρό, πόσιμο νερό. Ακούγεται απλό. Δεν είναι. Αλλά είναι εφικτό. Και αυτή η λέξη – εφικτό – είναι ίσως η πιο ελπιδοφόρα λέξη της εποχής μας.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε νερό. Σε έναν πλανήτη που θερμαίνεται, που ερημοποιείται, που βλέπει τις πηγές του να στερεύουν. Και μέσα σε αυτό το σενάριο, κάποιοι άνθρωποι δεν το έβαλαν κάτω. Κοίταξαν τον ουρανό και σκέφτηκαν: Κάτι θα έχει και αυτός να μας δώσει.
Το λέμε συχνά, σχεδόν μηχανικά: «ο αέρας που αναπνέουμε». Και να που τώρα μπορούμε να πούμε και κάτι ακόμα: ο αέρας που μας ξεδιψά.
Όχι, δεν σώζεται έτσι ο κόσμος. Αλλά ίσως έτσι αρχίζει να σώζεται. Με μικρές ιδέες που λύνουν μεγάλα προβλήματα. Με τεχνολογίες που δεν χτίζουν ουρανοξύστες, αλλά προσφέρουν ουσία. Με εφευρέσεις που γεννήθηκαν από δίψα – κυριολεκτικά και μεταφορικά – και που δείχνουν ότι η πρόοδος δεν είναι μόνο ταχύτητα, είναι και ενσυναίσθηση.
Η δυνατότητα να φέρεις καθαρό νερό εκεί που δεν υπάρχει τίποτα, είναι ίσως το πιο απλό και ταυτόχρονα το πιο ριζοσπαστικό πράγμα που έχουμε ακούσει εδώ και καιρό. Γιατί εκεί που δεν υπάρχει νερό, δεν υπάρχει και ελπίδα. Κι όταν βρίσκεις τρόπο να δώσεις και τα δύο, αλλάζεις ζωές.
Και όχι, δεν είναι θαύμα. Είναι επιστήμη. Αλλά και τα δύο, τελικά, γεννιούνται από το ίδιο πράγμα: την πίστη ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
