Μια ρετρό νοσταλγία με pop culture αναφορές και ένα μικρό ταξίδι στην πιο ελαφριά δεκαετία της ζωής μας.
Εκεί που όλα έμοιαζαν λίγο πιο απλά
Ήταν η εποχή των low rise jeans, των mp3 players και της ξανθιάς ανταύγειας. Του MSN Messenger και των περιοδικών που αγόραζες για τις αφίσες. Τότε που τα κινητά ήταν Nokia και ο ήχος του μηνύματος ήταν πιο σημαντικός από τα likes. Το 2005 δεν ήταν απλώς μια χρονιά – ήταν μια διάθεση. Και το 2025, είκοσι χρόνια μετά, αποφάσισε να την αναβιώσει. Με φίλτρα που μοιάζουν με webcam, με μόδα που γυρίζει πίσω στα denim παντελόνια με καμπάνα και με pop culture που κάνει ανακύκλωση στις ατάκες και τα στιλ.
Αλλά αν μπορούσαμε να επιστρέψουμε… Τι θα αλλάζαμε;
Η τεχνολογία μας έκανε πιο γρήγορους αλλά και πιο ανυπόμονους
Το 2005 ήθελες 15 λεπτά για να κατεβάσεις ένα τραγούδι και το περίμενες με χαρά. Σήμερα, έχεις όλη τη δισκογραφία του κόσμου στο κινητό, αλλά πατάς skip στα 15 δευτερόλεπτα. Η άμεση πρόσβαση μας άλλαξε. Έχουμε γίνει πιο βιαστικοί, πιο νευρικοί, πιο εθισμένοι στην ταχύτητα. Αν γυρνούσαμε πίσω, ίσως να θυμόμασταν πώς είναι να απολαμβάνεις την προσμονή. Πώς είναι να ακούς έναν δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος. Πώς είναι να ζεις χωρίς να νιώθεις ότι χάνεις κάτι κάθε δευτερόλεπτο.
Οι φιλίες τότε και τώρα: από το «περνάω να σε πάρω» στο «σε άφησα στο διαβάστηκε»
Πολλοί λένε πως το 2005 ήταν η τελευταία χρονιά που οι σχέσεις ήταν πραγματικά πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν υπήρχε Instagram για να συγκρίνεις τη ζωή σου. Δεν υπήρχε ghosting, μόνο χαμένες κλήσεις και αναπάντητα SMS. Σήμερα έχουμε περισσότερους τρόπους να επικοινωνούμε αλλά λιγότερη επικοινωνία. Αν επιστρέφαμε, θα επενδύαμε περισσότερο στο «να βγούμε έξω» και λιγότερο στο «να στείλουμε καρδούλα».
Η μόδα που επιστρέφει… και μας εκδικείται
Ας το παραδεχτούμε: τα χαμηλοκάβαλα παντελόνια δεν τα φορέσαμε ποτέ για άνεση. Και όμως, το 2025 τα φέρνει ξανά στο προσκήνιο. Μαζί τους, τα baby tees, τα puffer jackets, τα μπλουζάκια με λογότυπα και οι γυαλιστερές τσάντες ώμου. Αν επιστρέφαμε στο 2005, θα λέγαμε στον εαυτό μας να φυλάξει εκείνη τη τσάντα του Bershka, γιατί τώρα είναι vintage. Ή έστω… να προσπαθήσει να ανεβάσει λίγο τη μέση στο παντελόνι.
Το internet πριν γίνει “το Internet”
Το 2005 το ίντερνετ ήταν χώρος ανακάλυψης. Μπήκες για να βρεις τραγούδια, να κατεβάσεις wallpapers, να κάνεις quizzes τύπου “ποιος χαρακτήρας από το O.C. είσαι”. Σήμερα είναι χώρος απόδειξης. Απόδειξης επιτυχίας, ομορφιάς, άποψης, προόδου. Αν επιστρέφαμε, ίσως να προσπαθούσαμε να κρατήσουμε λίγο από εκείνη την παιδική περιέργεια, την ανεμελιά της εξερεύνησης χωρίς το άγχος του πώς θα φανεί.
Pop culture τότε: Britney, Paris, emo αισθητική και τηλεόραση…
Το 2005 ήταν η εποχή της Britney Spears, των Black Eyed Peas, της Avril Lavigne. Του “Laguna Beach”, του “Gilmore Girls”, του “Friends” στο φινάλε του. Ήταν η εποχή που τα βιντεοκλίπ ήταν σημαντικά και οι σειρές ήταν ραντεβού, όχι binge. Αν επιστρέφαμε, ίσως να κρατούσαμε πιο ζωντανά εκείνα τα pop icons που ήταν αληθινά συμβολικά για μια γενιά – ακόμη κι αν σήμερα τα βλέπουμε με ειρωνεία.
Τι μάθαμε στα 20 αυτά χρόνια;
Ότι τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο τότε. Αλλά και ότι η απλότητα δεν ήταν ποτέ θέμα τεχνολογίας, μόδας ή τάσεων. Ήταν μια επιλογή. Η επιλογή να είμαστε παρόντες, να χαιρόμαστε τα μικρά, να μη νιώθουμε την ανάγκη να αποδείξουμε ποιοι είμαστε. Αν επιστρέφαμε στο 2005, ίσως να αγκαλιάζαμε περισσότερο τον εαυτό μας. Να μην του ζητούσαμε τόσα πολλά τόσο γρήγορα. Να του δίναμε χώρο να ζήσει.
Επιστροφή στο μέλλον
Το 2025 ίσως δεν είναι το 2005. Αλλά είναι μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναδούμε τι κρατάμε από τότε και πώς το ξαναφέρνουμε στο τώρα, με περισσότερη επίγνωση. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν. Αλλά μπορούμε να μάθουμε από αυτό. Και να του χαμογελάσουμε, γιατί ξέρουμε πλέον ότι το μόνο που μετράει, είναι αυτό που ζούμε σήμερα – και πώς διαλέγουμε να το ζήσουμε.
Με λίγα λόγια το 2005 δεν ήταν απλώς μια χρονιά. Ήταν η εποχή που περιμέναμε με ανυπομονησία να συνδεθεί το MSN, που χορεύαμε Britney ***χωρίς ειρωνεία, και που το μόνο άγχος μας ήταν αν θα τελειώσει η μπαταρία στο mp3. Αν το 2025 θέλει να του μοιάσει, ας αρχίσουμε από το πιο σημαντικό: να είμαστε ξανά παρόντες στη στιγμή.
