Της Μαρίας Ακριβού
Η πανδημία μας έβαλε σε μεγάλες σκέψεις για τον τρόπο που ζούσαμε τη ζωή μας μέχρι τώρα. Τα lockdowns, αν και άφησαν βαθιά τραύματα στην ψυχολογία, βοήθησαν στο να θέσουμε προτεραιότητες, να αντιληφθούμε διαφορετικά την παρέλευση του χρόνου και φυσικά να αναγνωρίσουμε που κρύβεται η ουσία.
Αυτή η καινούρια νοοτροπία φαίνεται να θέτει εκ νέου τις βάσεις και της παγκόσμιας τουριστικής βιομηχανίας. Η τάση που ακούει στο όνομα “slow travel”,ελληνιστί αργό ταξίδι, είναι γεγονός και έρχεται να ταράξει τα νερά στον χώρο της φιλοξενίας.
Αν στο παρελθόν επικρατούσε η επιθυμία να επισκεφτούμε όσο το δυνατόν περισσότερους προορισμούς, λες και συμμετείχαμε σε κάποιον αγώνα που νικητής ανακηρυσσόταν εκείνος που θα πατούσε το πόδι του σε περισσότερες χώρες, ο ταξιδιώτης του σήμερα επιδίδεται στον αργό τουρισμό ο οποίος αναμένεται να συνεχίσει την αυξητική πορεία του με εκτιμήσεις για ετήσια ανάπτυξη 10%, αποτελώντας την εναλλακτική σε πιο παραδοσιακές διακοπές.
Βασικά χαρακτηριστικά της φιλοσοφίας του slow travel, είναι ότι δίνει έμφαση στη σύνδεση με τους ντόπιους, την κουλτούρα, το φαγητό και τη μουσική. Οι τουρίστες αντιλαμβάνονται το ταξίδι ως εμπειρία επιμορφωτική που έχει συνάμα και συναισθηματικό αντίκτυπο καθώς εστιάζει στη βιωσιμότητα και τη στήριξη των τοπικών κοινωνιών.
Η τάση για αργό τουρισμό εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια και συνδέεται με την τάση για slow food. Το slow food ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 από τον Carlo Petrini και μια ομάδα ακτιβιστών με σκοπό να αποτρέψει το άνοιγμα των McDonald στη Ρώμη, με αρχικό στόχο να υπερασπίσει τις τοπικές παραδόσεις, το καλό φαγητό, τη γαστρονομική απόλαυση και τους αργούς ρυθμούς ζωής. Η περαιτέρω δημοφιλία του μπορεί να συνδέεται με την αυξημένη έμφαση στη βιωσιμότητα και την αυτοφροντίδα.
Ουσιαστικά μέσω του slow travel συντελείται μια μετάβαση από την υλιστική και καταναλωτική πολυτέλεια στη βιώσιμη εμπειρία και τη δημιουργία σημαντικών στιγμών. Οι άνθρωποι δεν ικανοποιούνται ακολουθώντας ένα πρόγραμμα γεμάτο περιηγήσεις σε κλασικά αξιοθέατα που είναι φασόν για όλους. Ψάχνουν και πληρώνουν παραπάνω για την προσωποποιημένη υπηρεσία που θα τους κάνει να νιώσουν τον τρόπο με τον οποίο βιώνουν την καθημερινότητά τους οι ντόπιοι.
Ο ρόλος των ξενοδοχείων
Τα ξενοδοχεία ακολουθώντας της επιταγές της τουριστικής αγοράς καταρτίζουν από το μηδέν τη στρατηγική τους. Πολλές επιχειρήσεις επενδύουν στην εντοπιότητα και την παράδοση. Ο ταξιδιώτης γεύεται τοπικά βότανα, λαχανικά και φρούτα και μυείται στα μυστικά του παραδοσιακού τρόπου μαγειρέματος.
Η παράδοση υπερτερεί και στο κομμάτι της ευεξίας. Αρκετά ξενοδοχεία προσφέρουν στους πελάτες τους θεραπείες και πρακτικές σπα στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν παραδοσιακά τρόφιμα, φυτικά φάρμακα, έλαια και αρχαίες τελετουργίες.
Σε επίπεδο εμπειριών και δραστηριοτήτων κυριαρχεί η λογική του disconnect. Κοινώς η αποσύνδεση από την τεχνολογία και τις εξαρτήσεις που συνοδεύουν τη χρήση της. Το λόγο έχει η εκμάθηση νέων δεξιοτήτων που θα αποτελέσουν κινητήρια δύναμη για την προσωπική ανάπτυξη των ταξιδιωτών.
Τέλος, στις μεταφορές επιστρατεύονται τα ποδήλατα, τα τρένα και φυσικά τα πόδια!
