Μας αρέσει να υπάρχει στο φαγητό μας αλλά συχνά δεν τολμάμε να το αγγίξουμε… Το κρεμμύδι έχει μια ομάδα ενώσεων θείου που λέγεται “σουλφοξείδια κυστεΐνης” η οποία είναι μακριά από το ένζυμο που λέγεται “αλλιινάση”. Όταν κόβουμε ένα κρεμμύδι αυτά ενώνονται και όπως “σπάει” το ένζυμο προκαλείται μια αντίδραση. Η αλλιινάση… προκαλεί τα σουλφοξείδια κυστεΐνης να γίνουν σουλφενικό οξύ και εμείς δεν μπορούμε να σταματήσουμε να κλαίμε! Η υποψήφια διδάκτορας φαρμακευτικής του Ohio State University, Josie Silvaroli, αναφέρει ότι “τα σουλφενικά οξέα δεν είναι πολύ σταθερά, οπότε αλλάζουν σε κάτι άλλο. Οι επιλογές είναι δύο: α) να συμπυκνωθούν αυθόρμητα και να γίνουν οργανική ένωση θείου (εκεί αποδίδεται η έντονη μυρωδιά και η γεύση του κρεμμυδιού -και το πικάντικο του σκόρδου) ή β) απελευθερώνεται ένα άλλο ένζυμο (συνθετάση του δακρυϊκού παράγοντα -κρύβεται στο κύτταρο) και αναδιατάσσει το σουφλενικό οξύ στο δακρυϊκό παράγοντα. Μια καλή λύση για να μην κλαίμε είναι να αφήσουμε το κρεμμύδι στο ψυγείο για λίγο και μετά να το κόψουμε.
