Τα υπαίθρια σχολεία σκανδιναβικού τύπου ακμάζουν στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ενώ εξαπλώνονται και στην Ασία. Θα μπορούσε η διδασκαλία στη φύση να είναι το μέλλον της εκπαίδευσης παγκοσμίως;
Η υπαίθρια εκπαίδευση αναπτύχθηκε για πρώτη φορά στη Δανία τη δεκαετία του ’50 και περιλαμβάνει τη διδασκαλία των παιδιών σε εξωτερικούς χώρους, συνήθως σε δασικές εκτάσεις, μέσω παιχνιδιού και πρακτικών ασκήσεων. Η μέθοδος έχει εφαρμοστεί στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ – και στην Ασία, όπου ορισμένοι τη βλέπουν ως έναν τρόπο σύνδεσης των παιδιών με τη φύση και προώθησης ενός πιο ανεξάρτητου τρόπου μάθησης που καθοδηγείται από τα παιδιά.
Μελέτες έχουν δείξει ότι ο χρόνος που αφιερώνεται σε εξωτερικούς χώρους μπορεί να βελτιώσει τις δεξιότητες εστίασης των παιδιών προσχολικής ηλικίας και ότι το παιχνίδι στη φύση ενθαρρύνει τη σωματική δραστηριότητα και ενισχύει τη φαντασία.
Μάλιστα σύμφωνα με μία μελέτη, η προσθήκη φυσικών στοιχείων σε μια παιδική χαρά, όπως γρασίδι, δέντρα, κούτσουρα και σάπια φύλλα οδηγεί σε πιο ευφάνταστο παιχνίδι και μειώνει τις συγκρούσεις μεταξύ των παιδιών. Ακόμα, μια πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, διαπίστωσε ότι το τρέξιμο και το σκαρφάλωμα σε κορμούς δέντρων αναπτύσσουν τον συντονισμό των παιδιών. Η πρώιμη έκθεση στη φύση συμβάλλει στη σωματική και ψυχική ανάπτυξη των παιδιών.
Η πρωτοπόρος Ιαπωνία
Στην Ιαπωνία, η εκπαίδευση στη φύση αποτελεί μέρος της υποχρεωτικής εκπαίδευσης για πάνω από έναν αιώνα για μαθητές ηλικίας από 6 έως 12 ετών. Οι μαθητές διδάσκονται να κατασκευάζουν αντικείμενα από ξύλο και μαθαίνουν να μελετούν δέντρα και να φυτεύουν σχολικά δάση! Μια έκθεση για τη δασική εκπαίδευση στην Ιαπωνία υπογραμμίζει τη βαθιά πολιτιστική και θρησκευτική σημασία των δέντρων στη χώρα, όπου οι ναοί και τα ιερά περιβάλλονταν παραδοσιακά από δάση.
Να μη χαθεί η φιλοσοφία…
Όσο αυξάνονται με γρήγορους ρυθμούς τα σχολεία στη φύση, ελλοχεύει ο κίνδυνος αυτή η τάση να παραγκωνίσει τη βασική τους φιλοσοφία που δεν είναι άλλη από την εμπειρία της ελευθερίας μέσω της σύνδεσης με τη φύση, από πολύ μικρή ηλικία. Η πολιτιστική ευαισθησία πρέπει να είναι παρούσα κατά τη μεταφύτευση της ιδέας σε διαφορετικά μέρη της γης, για να διασφαλιστεί ότι το αρχικό της νόημα και φυσικά τα οφέλη για τους μαθητές δεν θα χαθούν στην πορεία…
info
Σύμφωνα με τη Θεωρία Αποκατάστασης Προσοχής, τα αστικά περιβάλλοντα απαιτούν την κατευθυνόμενη προσοχή, η οποία μας αναγκάζει να αγνοούμε τους περισπασμούς και συχνά μας εξαντλεί. Στη φύση όμως ασκούμε έναν αβίαστο τύπο προσοχής που είναι γνωστός ως “απαλή γοητεία” κι έτσι η διαδικασία της μάθησης γίνεται ευχάριστη.
