Με αφορμή τον πρόσφατο εμβολιασμό μου την Παρασκευή στην Ύδρα, επισκεφθήκαμε οικογενειακώς το νησί για τριήμερο και πραγματικά είχα ξεχάσει πόσο πολύ μου είχε λείψει η απόδραση, έστω και κοντινής.
Από το να φτιάξω βαλίτσες, να περάσω διόδια, μέχρι να επιβιβαστώ στο καραβάκι…(προτιμούμε να πηγαίνουμε οδικώς από Μετόχι).
Σαν ξαφνικά, όλα όσα θεωρούσα δεδομένα πριν, τώρα να έχουν αποχτήσει άλλη βαρύτητα και σημασία!
Για πρώτη φορά παρατήρησα πράγματα έξω από τον μικρόκοσμο μου και αυτό που είδα ήταν ξέγνοιαστοι άνθρωποι στην παραλία να απολαμβάνουν τον καφέ τους και να αγναντεύουν την υπέροχη θέα που προσφέρει το νησί, παιδάκια με μπρατσάκια να τρέχουν να κάνουν τη βουτιά τους, πλοία της γραμμής – κότερα – θαλάσσια Taxi να φέρνουν κόσμο που πλημμύριζε και πάλι τα σοκάκια με τις φωνές τους.
Για λίγο ζούσα σε μία κανονικότητα, τόσο έντονη που νόμιζα ότι ξύπνησα από ένα κακό όνειρο και ότι ζήσαμε τους τελευταίους μήνες ήταν απλά ένας εφιάλτης.
Και τότε ο πόνος στο χέρι μου από το πρωινό τσίμπημα, μου υπενθύμισε πως όλα ήταν αληθινά και απλά μας δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία να ξαναπάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και αυτή τη φορά να την αξιοποιήσουμε διαφορετικά…
Με γνώμονα όσα ζήσαμε και με την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλύτερα!
