Καλημέρα αγαπημένοι μου SayYessers και καλή εβδομάδα!
Σήμερα επιστρέφω και ανυπομονώ να δω τα μικρά μου και να μάθω όλα τα νέα τους με μία ανάσα!
Θα μου τα πουν όμως όλα αυτά που τους απασχόλησαν τις μέρες που έλειπα; Μήπως θα αρκεστούν σε ένα όλα καλά και θα με αφήσουν έξω από την καθημερινότητά τους που λόγω απουσίας μου, έχασα;
Υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται «Πώς να μιλάτε στα παιδιά ώστε να σας ακούν & και πώς να τα ακούτε ώστε να σας μιλούν».
Σε ό,τι αφορά τα δικά μου παιδιά που είναι ακόμα πιτσιρικάκια (5 & 8 ετών), ίσως τα πράγματα να είναι λίγο πιο εύκολα στο να μη μου κρατάνε μούτρα που λείπω και να θέλουν και εκείνα με την ίδια λαχτάρα που θέλω και εγώ, μόλις με δουν να μου τα πουν όλα, μονορούφι! Στις επόμενες
πίστες (εφηβεία) τα πράγματα φαντάζομαι δυσκολεύουν, αρκετά.
Τις περισσότερες φορές δεν είμαι εκεί όταν επιστρέφουν από το σχολείο ώστε να μου πουν τα νέα τους, αν πέρασαν καλά, αν τους άρεσε το φαγητό, αν έκαναν καινούριους φίλους, αν μάλωσαν με τους παλιούς και τόσα ακόμα.
Οπότε εγώ τι κάνω, επειδή θέλω να ξέρω ότι είναι ευτυχισμένα, ότι δεν τα απασχολεί κάτι αλλά και γιατί θέλω να είμαι μέρος της καθημερινότητάς τους; Κάθε βράδυ πηγαίνω ξεχωριστά στα δωμάτιά τους και τα ρωτάω αν είναι καλά, τους λέω πόσο σπουδαία είναι για μένα και πως ότι μα ότι και να συμβεί εγώ είμαι εδώ και θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Τους προτρέπω να μου μιλάνε για τα πάντα και πως ό,τι σημαντικό ή ασήμαντο τους συμβαίνει θα ήθελα να το ξέρω για να μπορώ να τα βοηθήσω. Η κουβέντα μας καταλήγει σε αγκαλιές, φιλιά και αίσθημα ανακούφισης, πως τα παιδιά μου αισθάνθηκαν ασφαλή να μου μιλήσουν και εγώ ήμουν εκεί για να τα ακούσω.
Είναι σημαντικό τα παιδιά να γνωρίζουν πως υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που αν του ομολογήσουν ακόμα και το πιο κρυφό τους μυστικό, δεν θα τα κρίνει, παρά μόνο θα τα αγκαλιάσει και θα τους πει έλα να το αντιμετωπίσουμε μαζί.
Πολλοί λένε πως δεν πρέπει να είμαστε τόσο υπερπροστατευτικοί με τα παιδιά μας, πρέπει να τα αφήνουμε να παίρνουν την πλήρη ευθύνη γιατί η κοινωνία είναι ζούγκλα και πώς θα επιβιώσουν μεγαλώνοντας.
Αρχικά σε όλους αυτούς θα ήθελα να δώσω την αγκαλιά που τους έχει λείψει όταν ήταν οι ίδιοι παιδιά και να τους πω πως ναι είναι ζούγκλα εκεί έξω, όμως δεν χρειάζεται να πάμε για «σαφάρι» μόνοι μας. Να τους πω ακόμα, πως σαφώς και τα παιδιά μας πρέπει να παίρνουν την ευθύνη των
πράξεών τους, όμως αυτό δεν μας εμποδίζει να μοιραστούμε το ψυχολογικό βάρος που κουβαλάνε τη δεδομένη στιγμή. Γιατί έτσι τα προετοιμάζουμε να βγουν στη ζούγκλα με ενσυναίσθηση και αγάπη για τον συνάνθρωπο και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι, σωστά;
Tip of the Day: Άκου τα παιδιά σου, στάσου δίπλα τους, καθοδήγησέ τα με αγάπη, διορθώστε τα λάθη μαζί και μην ξεχνάς πως μεγαλώνεις την επόμενη γενιά που θα αποτελέσει την κοινωνία μας.
Δίδαξε αγάπη, συμπόνοια και συγχώρεση και ίσως τελικά κάτι να αλλάξει… Ίσως τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά, να είναι η γενιά της αλλαγής. Φρόντισε να είναι προς το καλύτερο…
