Με αφορμή το πρώτο της μυθιστόρημα “Θα σου δείξω τον φόβο”, η Ματίνα Ευαγγέλου παραχώρησε συνέντευξη στο Say Yes …to the Press όπου μας μίλησε για τον Φόβο, την Αυτογνωσία, την Ελευθερία, τους Ήρωες και του Αντιήρωες…
“Θα Σου Δείξω τον Φόβο”: Αυτό είναι το πρώτο σας βιβλίο. Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή;
Η συγγραφή είναι η κοινή συνισταμένη διαφόρων δυνάμεων του εαυτού μου. Όπως στη φυσική, όταν σε ένα σώμα επιδρούν πολλές δυνάμεις, αυτό δεν μπορεί να κινηθεί ταυτόχρονα προς όλες τις κατευθύνσεις, παρά προς όποια επικρατήσει, έτσι και στη ζωή μου, στη διαδικασία της συγγραφής κατέληξαν να συνδυάζονται οι συνιστώσες των επιθυμιών, ικανοτήτων και της ιδιοσυγκρασίας μου. Στην αφετηρία πάντως βρίσκεται σίγουρα η ζωτική μου ανάγκη να παίρνω αποστάσεις και να παρατηρώ, με εύλογο κόστος στην κοινωνική μου ζωή, την οποία θα περιέγραφα ως αρκετά επιλεκτική.
Στο μυθιστόρημα η πρωταγωνίστρια προσπαθεί να απαλλαγεί από τα δεσμά του φόβου. Εσείς, τι σχέση έχετε μαζί του; Πώς τον αντιμετωπίζετε;
Η πρωταγωνίστριά μου έχει βιώσει ένα αρκετά σοβαρό πρόβλημα υγείας της κόρης της. Ο φόβος εγκαταστάθηκε στη ζωή της αναπόφευκτα και καθόρισε επιλογές και σχέσεις. Το δίπολο φόβου και αγάπης είναι παρόν και στη δική μου ζωή, όπως άλλωστε και στων περισσότερων μητέρων. Προσωπικά, μου κάνω διαρκείς υπενθυμίσεις ότι από αυτή τη ζωή είμαστε περαστικοί. Να μην πω ό,τι και ο ήρωας του Σαρτρ στον Τοίχο, ο Πάμπλο: “Η ζωή μου ήταν εκεί μπροστά μου, σαν κλειστή βαλίτσα, γεμάτη μισοτελειωμένες υποθέσεις ". Η θνητότητα είναι μια
βεβαιότητα μέσα από το πρίσμα της οποίας οι φόβοι μικραίνουν. Να θυμίσω τον Τολστόι στον Θάνατο του Ιβάν Ίλιτς: “Πού ήταν ο θάνατος; Ποιος θάνατος; Δεν υπήρχε κανένας φόβος για τίποτα επειδή δεν υπήρχε τίποτα. Στη θέση του θανάτου υπήρχε το φως”.
Μέσα από το ταξίδι μας στην Αυτογνωσία οδηγούμαστε τελικά στην Ελευθερία;
Η Αυτογνωσία μπορεί να μας οδηγήσει στην Ελευθερία. Ας το πάρουμε ανάποδα. Αφού δεν είμαστε όσα οι άλλοι νομίζουν, παρά ένα ολόκληρο σύμπαν σκέψεων, διαθέσεων που οι άλλοι αγνοούν, δεν έχει νόημα τίποτε παρά να λειτουργούμε μέσα σε αυτό το προσωπικό σύμπαν, το οικείο σε εμάς. Αυτό ναι, μας απελευθερώνει από όσα οι άλλοι πιστεύουν για εμάς ή περιμένουν από εμάς. Το κλειδί εδώ είναι η αυθεντικότητα, όχι η κιτς
αντιδραστικότητα, αλλά η συνοχή ανάμεσα στις ιδέες μας και στη ζωή μας.
Ως αναγνώστες, θεατές… ως άνθρωποι έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη από ήρωες ή αντιήρωες;
Φανταστική ερώτηση. Έχουμε ανάγκη εξίσου και από τα δύο. Οι ήρωες ως πρότυπα μας ωθούν στην προσπάθεια. Μας θυμίζουν ενδεχομένως θεμελιώδεις αξίες, είναι σαν τον κοινό παρονομαστή μας, αυτό το σύνολο στο οποίο όλοι μπορούμε να αθροιστούμε. Οι αντιήρωες από την άλλη, έχουν ο καθένας τον υπαρξιακό του δρόμο και η “ανάγνωσή” τους βοηθά στην ενσυναίσθηση και την αποδοχή της μοναδικότητας του Άλλου, διευρύνοντας την εκ των πραγμάτων περιορισμένη κοινωνική εμπειρία του καθενός. Είναι εξίσου απαραίτητες διαδικασίες για να πετύχουμε τόσο την κοινωνική συνοχή, όσο και την προσωπική μας εξέλιξη.
Της Βένιας Αντωνίου
