Καλημέρα αγαπημένοι SayYessers…
Το σημερινό editorial είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για να αποχαιρετήσω και να ευχαριστήσω τον “θείο” Γιώργο Τράγκα για την κοινή μας πορεία, 13 χρόνων…
Ήταν Ιούνιος του 1999 που η αξέχαστη Μαλβίνα με πήγε στα πρώτα μας γραφεία στα Κάτω Πατήσια, για να μου συστήσει τον “θείο” Γιώργο. 18 χρονών παιδάκι εγώ, μόλις είχα τελειώσει το σχολείο, με άγνοια κινδύνου πέρασα την πόρτα του γραφείου του και όταν με ρώτησε τι θέλω να κάνω, του είπα πως θέλω να μάθω τα πάντα! Γέλασε δυνατά όπως συνήθιζε και μου είπε: “Ναι, αλλά θα σπουδάσεις πρώτα και εγώ θα καλύψω τα έξοδα. Θέλω να έχεις ένα χαρτί, σε περίπτωση που μου συμβεί κάτι, να σου έχω δώσει εφόδια”.
Και το έκανε, με σπούδασε δημοσιογραφία ενώ παράλληλα με άφησε να πειραματίζομαι στον όμιλό του. Πέρασα από το auto queue μέχρι το μοντάζ και κάπου εκεί ανακάλυψα τη ροή προγράμματος και αφού έγινα υπεύθυνη στο ΚΑΝΑΛΙ 10 και στο Extra Channel, “βαρέθηκα” και ασχολήθηκα με το ρεπορτάζ και την παραγωγή τηλεοπτικών εκπομπών στο πλευρό του Δημήτρη Μάρκου, της Λιάνας Κανέλλη, του Πάνου Παναγιωτόπουλου, του Σπύρου Καρατζαφέρη, του Βασίλη Λεβέντη και πόσων ακόμα, πάντα και μόνο με τις ευλογίες του. Πέρασα από τη “ΧΩΡΑ”, την Traffic, τον Profit, τη Financial Box, τη Score, τη Derby και πόσα δε θυμάμαι ακόμα! Και αφού θεώρησα πως πάει και αυτό, check στη λίστα των “δεξιοτήτων”, με πήρε κοντά του στο γραφείο του και έγινα ο άνθρωπός του, το δεξί του χέρι, ο φύλακας του αρχείου του όπως με αποκαλούσε.
Έγραψα τα προσκλητήρια του γάμου του, εκτύπωσα και διαβάζαμε μέχρι τα χαράματα τα χαρτιά του διαζυγίου του και έστειλα μέχρι και τις κάρτες γενεθλίων για τα παιδιά του που λάτρευε. Όμως και πάλι δεν ένιωθα ολοκληρωμένη. Μάζεψα όσο θάρρος είχα και του είπα πως δε θέλω άλλο να είμαι η “ιδιαιτέρα” του και θέλω να ασχοληθώ με κάτι πιο συναρπαστικό. “Πώς γίνεται να υπάρχει κάτι πιο συναρπαστικό” μου είπε, “από το να μιλάς όλη μέρα με τον μπαρμπαγιώργο;” Και είχε δίκιο, όσοι είχαν τη χαρά να τον γνωρίσουν μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Σίγουρα δε βαριόσουν.
Του είπα λοιπόν, πως θέλω να ασχοληθώ με το εμπορικό. Με προέτρεψε να το κάνω και με διαβεβαίωσε πως αν αποτύχω, η θέση μου πίσω στο γραφείο με περιμένει. Δε γύρισα ποτέ πίσω στη θέση μου στο γραφείο, οι επιτυχίες ευτυχώς ήταν περισσότερες από τις αποτυχίες και εκείνος ήταν πάντα εκεί. Ήταν εκεί στις επιτυχίες μας για να τις γιορτάσουμε όμως βασικά ήταν εκεί στις αποτυχίες μου, χωρίς φωνές (όπως συνήθιζε) αλλά με μία γλύκα και μία ζεστασιά σαν να ήθελε να πάρει την αποτυχία πάνω του, για να μην επηρεάσει συναισθηματικά εμένα και μου κόψει τα φτερά ή μου στερήσει τον ενθουσιασμό για το δρόμο που διάλεξα.
Τα χρόνια πέρασαν (13 παρακαλώ) και εγώ αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να κάνω οικογένεια. Οι ρυθμοί μου, δεν μου επέτρεπαν να συνδυάσω και τα δύο και παραιτήθηκα. Και τον πλήγωσα. Και θύμωσε. Και έπαψε να μου μιλάει για σχεδόν 2 χρόνια. Ώσπου ένα βράδυ συναντηθήκαμε τυχαία και κάναμε ο ένας στον άλλο μία τόσο δυνατή αγκαλιά που ό,τι είχε σπάσει μέσα μας ξανακόλλησε για πάντα.
Μπορεί να διαφωνούσα κάθετα με αυτά που πρέσβευε τον τελευταίο καιρό, ήμουν αντίθετη στον περίγυρο του, στις απόψεις και τις τοποθετήσεις του όμως σε καμία κουβέντα μας δεν μου τις επέβαλε ποτέ. Δε γινόταν να είσαι κοντά του και να μην είχες συγκρούσεις και τριβές. Ήταν σκληρός άνθρωπος αλλά δίκαιος. Ήταν φωνακλάς και οξύθυμος όμως μέσα του ήταν ένα μικρό παιδί. Το ζάχαρο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα σκαμπανεβάσματα της συμπεριφοράς του. Τώρα το ξέρω. Στις αρχές πριν τον μάθω πώς λειτουργούσε και αφού με απέλυε τουλάχιστον 7 φορές τη μέρα, έλεγα πως δε θα κλείσω ούτε μήνα στη δουλειά. Μετά απλά του έδινα χρόνο και συνερχόταν μόνος του.
Θα μου λείψεις θείε Γιώργο, θα μου λείψει το χιούμορ σου, η δυναμική σου, το πάθος σου, το ταξίδι μας στην Πορτογαλία στο Euro, οι διακοπές μας, οι ατελείωτες κουβέντες μας, οι σοκοφρέτες που μου έκλεβες από το συρτάρι και εκείνο το τελευταίο τσιγάρο που κάναμε κάθε βράδυ όταν έσβηναν τα φώτα και οι κάμερες μετά το δελτίο ειδήσεων στις 8…
Καλό ταξίδι, ήρθε η ώρα να συναντήσεις το θείο από το Καμερούν… (εσωτερικό μας αστείο). Σ’ ευχαριστώ για όλα! Εγώ κρατώ τις παλιές μας αναμνήσεις και θα σε θυμάμαι γι’αυτές.
Τip of the Day: Το motto της ζωής του, που το λέω πιο συχνά απ’ όσο θα ήθελα και εγώ… «Το τρένο ξεκίνησε ή θα ανέβεις και θα ταξιδέψουμε μαζί ή θα μείνεις πίσω να “φας” το κάρβουνο…».
