Ο Γιώργος Τζιτζικάκης ξεκίνησε να ασχολείται με τη συγγραφή από τα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαεπτά του κέρδισε βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του «Ο Ζητιάνος» και εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Σιωπή… η δυνατότερη κραυγή…». Έκτοτε, έχει γράψει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, θεατρικά έργα, παραμύθια και στίχους για τραγούδια. Συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας ως αξιολογητής κειμένων και σύμβουλος εκδόσεων και αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν στη λογοτεχνία, τη μουσική και το θέατρο. Επίσης, έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο.
«Η φλόγα, η φωτιά κι η στάχτη» είναι το δέκατο βιβλίο του. Με αφορμή αυτό παραχώρησε συνέντευξη στο Say Yes to the Press.
Πολυγραφότατος, αν και πολύ νέος! Τι σας ώθησε στη συγγραφή; Από πότε θυμάστε τον εαυτό σας να πλάθει ιστορίες;
Γράφω ιστορίες από τα 14 μου. Ήταν η διαφυγή μου εκεί τα δύσκολα και περίεργα χρόνια της εφηβείας μου, όμως η γραφή, τόσο τότε όσο και σήμερα, ήταν πάντα ένα καταφύγιο ασφαλείας για εμένα, ένας τόπος που τον δημιουργούσα όπως ήθελα και μπαίνοντας μέσα με προφύλασσε από κάθε κακό που συνέβαινε γύρω μου. Αν και τα έργα μου διαθέτουν έναν εξομολογητικό χαρακτήρα, φροντίζω τα θέματα και οι ήρωές μου να ταυτίζονται με όσους με διαβάζουν και οι κοινές μας εμπειρίες, να μας οδηγήσουν να συμπλεύσουμε μαζί στο καράβι της ζωής και της δημιουργίας.
«Η φλόγα, η φωτιά κι η στάχτη» είναι το δέκατο βιβλίο σας. Πώς το εμπνευστήκατε; Αν περικλείατε το απόσταγμά του σε μία φράση θα ήταν…
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία τριών γυναικών που διατηρούν μια άσπονδη φιλία και όχι μια φιλία επί της ουσίας, έτσι όπως οφείλει να είναι μια φιλία, βασισμένη στην αγάπη και την εμπιστοσύνη. Όταν οι τρεις φίλες θα πάνε διακοπές σε ένα ελληνικό νησί, θα διαπιστώσουν πόσο διαφορετικές και αταίριαστες είναι, θα συγκρουστούν, θα διαφωνήσουν, ενίοτε θα υποχωρήσουν, μα εντέλει θα αποκαλυφθούν μυστικά του παρελθόντος που θα τις οδηγήσουν στις παραδοχές και το φινάλε.
Το μήνυμα του βιβλίου είναι: Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, καθώς όλοι μας κουβαλάμε πληγές και μυστικά που δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε και εσκεμμένα ή μη τα διατηρούμε κρυφά.
Το βιβλίο σας μας προκαλεί προβληματισμούς… Τελικά τα μυστικά μπορούν να μείνουν κρυφά και όταν αποκαλυφθούν… τι κάνουμε; Στις φιλίες πρέπει να υπάρχουν μυστικά; Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε να ανοιχτούμε… Eίναι η έλλειψη εμπιστοσύνης, η ντροπή, η απειλή της εγκατάλειψης; Ποια η δική σας άποψη για όλα αυτά;
Χαίρομαι που το θέμα του βιβλίου προβληματίζει, διότι αυτός ήταν ο στόχος του.
Η ίδια η ζωή είναι ασυμβίβαστη και απρόβλεπτη, οπότε μας καλεί να κάνουμε δεκάδες επιλογές που μπορεί να μη μας αρέσουν, ενώ συνάμα μας βάζει σε δοκιμασίες κατά τις οποίες θα κληθούμε να διαχειριστούμε τις αντοχές μας. Μια από αυτές είναι και η σχέση μας με τους φίλους μας. Η ουσιαστική φιλία εφάπτεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, την αγάπη, και την ειλικρίνεια. Δυστυχώς αυτές οι αξίες είναι εύκολο να δηλωθούν μα δύσκολο να εφαρμοστούν πάντα διότι η ανθρώπινη φύση κουβαλά μέσα της τη ζήλια, τη σύγκριση, τα πάθη, το κακό εν γένει.
Η δική μου πίστη είναι ότι για να καταφέρεις κάτι με τον εαυτό σου και ύστερα με τους άλλους θα πρέπει να σπάσεις πολλά αυγά και να ξεβολευτείς από αυτό που σε εξυπηρετεί, έχοντας κατά νου ότι στο τέλος μπορεί και να απομείνεις μόνος. Είναι δύσκολο, δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνεις ξεκαθαρίσματα, κυρίως επειδή κυριαρχεί το ψέμα στις ζωές μας και η υποκρισία. Από την άλλη, το να μείνεις μόνος επειδή ο κόσμος σε απογοητεύει δεν είναι λύση διότι το ανθρώπινο ον έχει ανάγκη να είναι κοινωνικό και να εισπράττει την επιβεβαίωση μέσα από αυτό. Αυτό το οδηγεί και σε λάθος σχέσεις, κυριαρχικές, εξουσιαστικές, που δύσκολα ξεφεύγει από αυτές. Όπως καταλαβαίνετε όλα αποτελούν μια ζύμωση που κατά καιρούς μας σκορπίζει και άλλοτε μας συγκεντρώνει, όμως η καλύτερη συμβουλή είναι να ξέρεις τον εαυτό σου και να είσαι σωστός με τους γύρω σου, δίχως να προσδοκάς το ίδιο από εκείνους. Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι τα ίδια μέτρα, τις ίδιες αντοχές, τις ίδιες εμπειρίες και την ίδια διάθεση για έναν ομορφότερο κόσμο…
Η φιλοσοφία της ζωής σας σε μία πρόταση…
Να γελάς δυνατά για να σπάνε τα άσχημα, να ρισκάρεις για τα απίθανα, και να ζεις τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν.
