Καλημέρα SayYesser!!!
Σχεδόν πάντα τα πρωινά ξεκινάω την ίδια ώρα από το σπίτι για να πάω στο γραφείο και συνήθως συναντώ την αγαπημένη μου γειτόνισσα καθώς εκείνη σαν καλοκουρδισμένο ρολόι γυρνάει από τα πολύ πρωινά ψώνια της. Είναι αυτή η καθημερινή 5′ πρωινή μου ρουτίνα μαζί της, για να κάνουμε το πρωινό “σου σου” μας, να μάθω τα νέα της γειτονιάς (αν και μένω 13 χρόνια στο ίδιο σπίτι ακόμα δεν ξέρω τους γείτονες στην πλειοψηφία τους αλλά δεν έχει σημασία), να με “μαλώσει” που δουλεύω πολύ, να με σταυρώσει πριν βάλω μπρος το αυτοκίνητο και φυσικά να μου δώσει αλουμινόχαρτο με όποια λιχουδιά έφτιαξε. Μιλάμε επίσης για τα παιδιά μας, τους συζύγους, τον καιρό, τις διακοπές και εκείνη την τσάρκα που της υποσχέθηκα και ποτέ δεν κάναμε, γιατί εγώ πάντα δουλεύω, γιατί εγώ πάντα λείπω, γιατί εγώ πάντα αναβάλλω…
Και θα μου πεις σιγά, έχεις χρόνο! Κανόνισε να πάτε μια βόλτα το άλλο Σαββατοκύριακο, την άλλη εβδομάδα, τον άλλο μήνα… Ναι, μόνο που η φίλη μου δεν είναι πια εδώ. Η φίλη μου “έφυγε”. Έτσι ξαφνικά πληροφορήθηκα πως δεν θα την ξαναδώ. Έτσι ξαφνικά σήμερα το πρωί τη χαιρέτησα για τελευταία φορά και ας μην το ήξερα. Δεν προλάβαμε να πούμε πολλά γιατί βιαζόμουν, εκείνη όμως δεν πτοήθηκε μου μιλούσε ακόμα και ας είχα το παράθυρο ανεβασμένο και φυσικά την είδα από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου να με σταυρώνει και να μου λέει “να προσέχεις”.
Η φίλη μου “έφυγε” και το μικρό μας στενό πλέον μου μοιάζει ακόμα πιο σκοτεινό, τίποτα δεν είναι το ίδιο και τίποτα δεν θα είναι ξανά. Η φίλη μου “έφυγε” και δεν θα ακούσω ξανά αυτό το βροντερό γέλιο μέσα από την καρδιά όταν της έλεγα αστεία. Η φίλη μου “έφυγε” και πήρε μαζί την πρωινή μας ρουτίνα αυτές τις ανέμελες στιγμές πριν με καταπιεί το κινητό, το laptop, τα ραντεβού και οι μετακινήσεις στην κίνηση. Η φίλη μου “έφυγε” και πήρε μαζί της αυτά τα 5′ χαλάρωσης που μέχρι σήμερα δεν είχα καταλάβει πόσο ανάγκη τα είχα, αυτά τα 5′ που μου είχαν γίνει συνήθεια και που τώρα κάποιος μου την ξερίζωσε βίαια.
Tip of the Day: Οι άνθρωποι φεύγουν τόσο ξαφνικά, τόσο αναπάντεχα, τόσο ακαριαία, που εγώ τρομάζω. Δεν θα σου πω τα κλασικά, να περνάς χρόνο με τους αγαπημένους σου γιατί ποτέ δεν ξέρεις, να τους αφιερώνεις χρόνο και μπλα μπλα μπλα γιατί πριν αλέκτωρ λαλήσει εγώ πρώτη θα έχω ξεχάσει τι σε συμβούλευσα και θα έχω αφήσει και πάλι τον εαυτό μου να με καταπιεί το χάος της καθημερινότητας. Μέχρι να “χάσω την επόμενη φίλη”, γεγονός που θα με ταρακουνήσει για λίγο και μετά θα επανέλθω εκ νέου στις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις για άλλη μια φορά…
Θα πω μόνο πως φίλη μου, θα μου λείψεις και λυπάμαι που δεν το είχα καταλάβει μέχρι σήμερα… Δεν ξέρω αν θα έκανα κάτι διαφορετικό όμως σίγουρα θα επιδίωκα να περάσω και άλλα τέτοια ξέγνοιαστα 5′ στο μικρό μας στενό… Εγώ θα συνεχίσω να παρκάρω έξω από την πόρτα σου και θα κοιτάω με λαχτάρα μήπως εμφανιστείς ξανά με το λουλουδάτο φόρεμα και τη βρεγμένη πετσέτα στο σβέρκο να μου γκρινιάζεις για τη ζέστη Ιανουάριο μήνα!
