Καλημέρα SayYesser!!!
Αρχικά να σε ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για όλα αυτά τα υπέροχα μηνύματα που μου έστειλες. Μηνύματα με ευχές, συμπαράσταση, αναπτέρωση ηθικού, γλυκόλογα, νοιάξιμο όλα τα είχε χθες το email μου! Και σε ευχαριστώ πραγματικά, γιατί εκτός από την τόνωση στη δική μου ψυχολογία μάλλον κάτι καλό κάναμε και με τη δύναμη της θετικής μας ενέργειας, τα πράγματα σήμερα είναι λίιιιιγο καλύτερα!
Θα αλλάξω όμως θέμα και δεν θα απομακρυνθώ πολύ από την οικογένεια αφού σήμερα θέλω και αξίζει, πίστεψε με, να μοιραστώ μαζί σου την πρωινή συνομιλία που είχα με τον δεκάχρονο γιο μου. Όπως χιλιάδες άλλα παιδάκια έτσι και ο Άρης το Σάββατο θα κάνει για πρώτη φορά παρέλαση. Αφού καταλήξαμε στα ενδυματολογικά τον ρώτησα σε ποια σειρά είναι. Α, μου λέει είμαι στη δεύτερη σειρά. Όσο μαμά κουκουβάγια και αν είμαι, το παιδάκι μου δεν το λες και Τσατσένκο, οπότε παραξενεύτηκα αφού απ’ όσο θυμάμαι τα παιδάκια μπαίνουν κατά ύψος στις παρελάσεις. Ακολουθεί λοιπόν ο εξής διάλογος:
-Άρη μου, είσαι σίγουρα στη δεύτερη σειρά; Μήπως είσαι πιο πίσω; Σε ρωτάω για να σε εντοπίσω πιο εύκολα την ώρα της παρέλασης.
-Ναι, μαμά είμαι στη δεύτερη σειρά.
-Αγάπη μου, πώς και δεν μπήκαν πιο ψηλά παιδάκια μπροστά, έτσι δεν γίνεται συνήθως;
-Και βέβαια μπήκαν τα ψηλά παιδάκια μπροστά μαμά.
-Ε, τότε αγάπη μου πώς είσαι στη δεύτερη σειρά και όχι στο τέλος;
-Μαμά στο πήγαινε είμαι προτελευταία σειρά αλλά στο έλα είμαι στη δεύτερη…
Αφού γέλασα με την ψυχή μου, αγκάλιασα τον μικρό οπτιμιστή μου και του ζήτησα να μου υποσχεθεί πως δεν θα αλλάξει ποτέ!
Tip of the Day: Αν μιλάμε για την έννοια “βλέπω το ποτήρι μου μισογεμάτο”, το παιδί μου σήμερα μου έδωσε ένα πολύ μεγάλο μάθημα αισιοδοξίας και διαφορετικής αντίληψης των καταστάσεων. Ενώ εγώ σαν ρεαλίστρια τον βλέπω στην προτελευταία σειρά εκείνος από τη δική του σκοπιά κρατάει το θετικό ότι στην επιστροφή είναι δεύτερος…
