Καλημέρα SayYesser!!!
Εδώ και μία εβδομάδα, έχω κάνει τη μαμά μου εισαγωγή σε κάποιο Νοσοκομείο των Αθηνών. Η κατάστασή της κρίνεται εξαιρετικά κρίσιμη από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα. Τα πράγματα είναι δύσκολα όμως το παλεύουμε πολύ, εκείνη από μέσα αλλά και εμείς απ’ έξω.
Δυστυχώς επειδή νοσεί και από Covid δεν υπάρχει άμεση επικοινωνία αφού είναι σε θάλαμο απομόνωσης. Έτσι, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε υπομονετικά απ’ έξω μήπως βγει κάποιος γιατρός ή κάποια νοσηλεύτρια για να μας πει κάτι έστω μικρό για την εξέλιξη της υγείας της.
Οι ώρες που έχω περάσει από την Πέμπτη μέχρι και σήμερα στο νοσοκομείο πολλές. Εκτός από μικρά ευχάριστα διαλείμματα να γυρίσω σπίτι μου ή να πάω σε κάποια εκδήλωση για τη δουλειά μου, τις περισσότερες ώρες είμαι εκεί.
Εγώ και οι άλλοι. Μας έχω ονομάσει ανθρώπους των διαδρόμων. Δεν γνωριζόμαστε, οι περισσότεροι δεν ξέρουμε καν το όνομα ο ένας του άλλου, δεν ξέρουμε τίποτα, τι δουλειά κάνουμε ή που μένουμε, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Και όμως οι άνθρωποι των διαδρόμων είμαστε δεμένοι. Πολύ δεμένοι. Χαιρόμαστε στο άκουσμα ενός καλού νέου και στεναχωριόμαστε βουβά σε κάθε δυσάρεστη εξέλιξη. Και ξέρεις, όταν έχεις να κάνεις με ασθενείς υψηλού κινδύνου, οι δυσάρεστες ειδήσεις είναι περισσότερες από τα καλά νέα.
Μέσα σε αυτούς τους διαδρόμους τα συναισθήματα εναλλάσσονται αστραπιαία, χαρά, λύπη, απελπισία, ελπίδα. Μεταβάλλονται τόσο γρήγορα που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν τα αφομοιώνουμε αμέσως.
Στα τόσα χρόνια του Covid δεν είχα προσέξει ποτέ πόσα πράγματα μαρτυρούν τα μάτια. Εμείς οι άνθρωποι των διαδρόμων υψηλού κινδύνου, φοράμε μάσκες. Μάσκες που μας καλύπτουν όλο το πρόσωπο, εκτός από τα μάτια. Όμως τα μάτια φίλε μου, αυτά τα μάτια μαρτυρούν τόσα συναισθήματα που κανένα στόμα δεν θα μπορέσει ποτέ να αφηγηθεί. Και ό,τι σου πουν είναι όλα αλήθεια! Είναι ίσως η μοναδική φορά που πιστεύω αυτά τα άγνωστα μάτια ό,τι και να μου πουν, χωρίς δεύτερες σκέψεις και χωρίς αμφισβήτηση.
Tip of the Day: Να αγαπάμε τους ανθρώπους μας και να τους αφιερώνουμε χρόνο. Ή μάλλον διόρθωση, να αγαπάμε τους ανθρώπους -τελεία. Να τους κοιτάμε στα μάτια και να νιώθουμε συμπάθεια πριν τους κρίνουμε. Σε έναν κόσμο που δεν μας ανήκει και είμαστε απλά περαστικοί ας γίνουμε άνθρωποι των διαδρόμων, να κοιταζόμαστε στα μάτια και να νιώθουμε τον πόνο, τη χαρά, τη συμπόνια, την εξαθλίωση, την αγάπη, την ελπίδα, το πένθος, την αγωνία… γιατί στο τέλος, μόνο ο ένας τον άλλο έχουμε, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων που κάπως κάπου κάποτε θα συναντηθούμε…
