Tο ανεμόβροχο θύμιζε κυκλώνα, άλλαζε συνεχώς κατεύθυνση. Η πίεση στην αριστερή πλευρά υπήρξε μεγάλη και συνεχής, δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί στο δέντρο, η μεγάλη κλίση της κατηφόρας αύξησε την ταχύτητα της πτώσης, ως εδώ ήταν, θα αφήσει τα κόκαλά της στον Άραχθο. Ωστόσο, διατηρούσε τη νηφαλιότητά της, όταν ο κίνδυνος έγινε ιστορία το απέδωσε στην ψυχολογική υποστήριξη του Λευτέρη, έμαθε τρόπους αντίδρασης σε δύσκολες στιγμές.
Η Αρσινόη αναζητούσε κάποια λύση, έναν από μηχανής θεό. Είχε απλώσει τα χέρια, αναζητώντας κάτι να αρπαχτεί, να ανακόψει την ταχύτητα της καθόδου. Στα δεξιά της η παλάμη γραπώθηκε από κάτι, δεν μπορούσε να το αναγνωρίσει, όμως ένιωσε οξύ πόνο από τα αγκάθια του φυτού. Ούρλιαξε από τον πόνο, σαν να της έμπηγαν καρφιά, το ουρλιαχτό ήταν η απάντηση, η απόφασή της να νικήσει το θεριό, είχε συμμαχήσει με τον καιρό που λυσσομανούσε και το ποτάμι που ετοιμαζόταν να υποδεχτεί την προσφορά της θυσίας. Η καθοδική πτώση έχασε τη δύναμή της, σύρθηκε κάποια μέτρα ακόμη, ώσπου ένας βάτος έφραξε τον δρόμο προς το νερό.
Τρία ζευγάρια που αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους, χωρίς τη σκόνη της συμβατικότητας. Το δρολάπι και η γέφυρα που πέφτουν παρασύρουν και τις δικές τους ψευδαισθήσεις. Ένας κόσμος καταρρέει. Οι βεβαιότητες παρασύρονται από το ανεμόβροχο, από το ποτάμι ή απ᾽ όσες οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές βρίσκονται σε εξέλιξη απορρυθμίζοντας τη ζωή. Από τις εκδόσεις Εστία.
