Ο Γιώργος Αγγελίδης από πολύ μικρός ανακάλυψε την αγάπη του για τη λογοτεχνία και σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών ξεκίνησε το ταξίδι του στη συγγραφή. Το 2017 υπέγραψε το σενάριο της δημοφιλούς παράστασης ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ, η οποία απέσπασε το βραβείο κοινού στα 6α Queer Theater Awards. Με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο “Σκοτεινή Κληρονομιά” παραχώρησε συνέντευξη στο Say Yes to the Press.
Σκοτεινή Κληρονομιά: Μίλησέ μας για το τελευταίο σου βιβλίο. Πώς γεννήθηκε;
Η Σκοτεινή Κληρονομιά είναι ίσως το σκοτεινότερο βιβλίο που έχω γράψει ως τώρα. Το
έγραψα, άλλωστε, στη σκοτεινότερή μου ώρα, φροντιστής της γιαγιάς μου που έπασχε από
Αλτσχάιμερ και πάσχοντας κι εγώ ο ίδιος από κλινική κατάθλιψη. Μέσα του θα βρει, κανείς,
όλο μου το σκοτάδι, κι ελπίζω πως ως το τέλος θα φτάσει στη δική του κάθαρση και
λύτρωση. Στο δικό του φως.
Η ιδέα γεννήθηκε μέσα μου μετά από μια επίσκεψη στο Μοναστήρι των Ουρσουλινών στα
Λουτρά της Τήνου, που πλέον λειτουργεί ως μουσείο. Η ατμόσφαιρα του χώρου και οι
ιστορίες των μοναχών αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο για τη δημιουργία του
μοναστηριού της Κυράς των Αγγέλων που συναντάμε στη Σκοτεινή Κληρονομιά. Όλα τα
υπόλοιπα, η πλοκή, οι χαρακτήρες, η Άννα και η Έμμα, προέκυψαν ως μορφές που ένιωσα
πως κάποτε θα μπορούσαν να είχαν βαδίσει σε τούτο το απόκοσμο μέρος.
Στο εξώφυλλο του βιβλίου υπάρχει η ερώτηση «Πιστεύεις στα θαύματα;». Εσύ;
Στα βιβλία μου μου αρέσει να παίζω με την έννοια του φαινομενικά ανεξήγητου που όμως
εν τέλει έχει μια απολύτως λογική -έστω και παράλογη- εξήγηση. Στην πραγματική ζωή,
ωστόσο, πιστεύω πως οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι για τα θαύματα που μας συμβαίνουν.
Άλλωστε, μια μικρή δική μας πράξη μπορεί να αποτελεί θαύμα για κάποιον άλλο.
Σε ηλικία μόλις 14 ετών ξεκίνησε το συγγραφικό σου ταξίδι… Τι σε ώθησε στη συγγραφή; Πώς εξελίσσεται η σχέση σου μαζί της μέσα στον χρόνο;
Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου έπλαθα ιστορίες. Ήμουν ένα παιδί γεμάτο περιέργεια.
Ρωτούσα διαρκώς τι είναι το ένα και το άλλο, και τι θα γινόταν αν αυτό δεν ήταν έτσι κι
ήταν αλλιώς. Αυτή αποτελεί και την αρχή για κάθε μυθοπλασία. Με τον παππού μου
σκαρώναμε ιστορίες και τις ηχογραφούσαμε σε ένα παλιό κασετόφωνο, ακόμα μάλιστα
έχω αυτές τις κασέτες κάπου φυλαγμένες. Όλα αυτά, νομίζω, σε συνδυασμό καθώς και η
αγάπη που ανέπτυξα για την ανάγνωση με ώθησαν να γράψω το πρώτο μου μυθιστόρημα.
Έκτοτε δεν μπορώ να με φανταστώ να μη γράφω. Ιδέες γεννιούνται διαρκώς στον νου μου,
διεκδικώντας ολοένα και περισσότερο έδαφος στη σκέψη μου, απαιτώντας να
καταγραφούν. Η μοναδική αλλαγή που παρατηρώ έγκειται στο γεγονός ότι πλέον, λόγω
επαγγελματικών υποχρεώσεων, δεν μπορώ να γράφω όποτε μου έρχεται «έμπνευση».
Κρατάω σημειώσεις και στρώνομαι κάθε Σαββατοκύριακο!
Αν δεν ήσουν συγγραφέας πιστεύεις πως θα ήσουν…
Αν δεν ήμουν συγγραφέας δεν θα ήμουν εγώ, οπότε θα μιλούσαμε για ένα εντελώς
διαφορετικό άτομο.
Πηγή της έμπνευσής σου είναι συνήθως…
Συνήθως βρίσκω έμπνευση γύρω μου, σε μέρη, τοπία, ανθρώπους, συζητήσεις, ιστορίες.
Νιώθω το μυαλό μου σαν σφουγγάρι που ρουφάει τα πάντα και τα διυλίζει δίνοντάς τους
νέα πνοή μέσα απ’ τις ιστορίες που πλάθει.
Η φαντασία είναι υπερδύναμη; Σε έχει βοηθήσει γενικότερα στη ζωή σου;
Νομίζω πως το έθεσες πολύ όμορφα. Η φαντασία είναι πράγματι υπερδύναμη. Μια
υπερδύναμη με την οποία όλοι γεννιόμαστε, απλώς σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας
παύουμε να ακούμε με το πέρασμα των χρόνων. Προσωπικά η φαντασία με έχει βοηθήσει
σε δύσκολες στιγμές, ταξιδεύοντάς με σε μακρινούς κόσμους μακριά απ’ τη δύσκολη
πραγματικότητα.
Ένα τραγούδι, μία ταινία και ένα χρώμα που περιγράφει τη ζωή σου αυτό το διάστημα
είναι…
Μου βάζεις δύσκολααα (λέει τραγουδιστά). Χαχα! Θα σου πω ότι αυτή την περίοδο ακούω
ήδη χριστουγεννιάτικα, βλέπω μανιωδώς ταινίες τρόμου (συστήνω ανεπιφύλακτα το
Satan’s Slaves) και βρίσκω τεράστια γαλήνη στο μαύρο σκοτάδι.
Θα μοιραστείς μαζί μας ένα όνειρό σου;
Όνειρό μου είναι τα βιβλία μου να αγγίξουν έστω και έναν άνθρωπο, να τον βοηθήσουν να
αποδράσει σε μια δύσκολη στιγμή, όπως ακριβώς κάνουν για εμένα όταν τα γράφω.
