Καλημέρα SayYesser και καλό μήνα!!!
«Η αποφυγή δεν είναι στρατηγική για τίποτα», λένε. Ας μη γελιόμαστε το να μην παλεύουμε στη ζωή μας απλά δεν είναι επιλογή ενσωματωμένη στο DNA μας. Ναι, προφανώς και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις και άνθρωποι που προάγουν τέτοιες συμπεριφορές, όμως οι περισσότεροι είμαστε μαχητές και προτιμούμε την αρένα από τα αποδυτήρια.
Το καταλαβαίνω, η ζωή είναι δύσκολη — ακόμη και βάναυση μερικές φορές.
Είναι απολύτως λογικό να απομακρυνόμαστε από πράγματα που μας προκαλούν συναισθηματική δυσφορία. Από καταστάσεις που μας κάνουν να νιώθουμε ευάλωτοι. Από γεγονότα που μας τρομάζουν. Αλλά πραγματικά πιστεύεις πως με το να κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί αυτά ως δια μαγείας απλά θα εξαφανιστούν; Ή πιστεύεις πως αν απλά αναβάλουμε να αντιμετωπίζουμε ό,τι μας δυσκολεύει αυτό ξαφνικά θα βαρεθεί και θα μας αδειάσει τη γωνιά; Δεν θέλω να σε αγχώσω αλλά όχι, δεν προβλέπεται…
Με το να κρύβουμε τα προβλήματά μας και ό,τι μας ταλαιπωρεί απλά περιορίζουμε τον εαυτό μας και στην ουσία τον κλειδώνουμε σε ένα χρυσό κλουβί γεμάτο παραισθήσεις. Και όσο χρυσό και αν είναι αυτό το κλουβί, για πάντα θα παραμένει κλουβί. Και κλουβί ίσον φυλακή.
Tip of the Day: Κάποια στιγμή, όλοι πρέπει να αποφασίσουμε — κλουβί ή αρένα; Θέλω να μείνω στη ζώνη ασφαλείας μου και να συνεχίσω να κλείνω τα μάτια σε αυτό που ξέρω αλλά δεν θέλω να αντιμετωπίσω ή θέλω να βγω έξω και να αντιμετωπίσω τη ζωή στα ίσα;
Η αποφυγή ναι, είναι ένας μηχανισμός αντιμετώπισης και ίσως προσωρινά να νιώθουμε πως μας προστατεύει. Όμως δεν είναι η στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουμε για να αρπάξουμε τη ζωή από τα μαλλιά και να προχωρήσουμε μπροστά. Η αποφυγή των καταστάσεων δεν θα σε κάνει πιο δυνατό. Δεν θα σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες. Δεν θα σου επιτρέψει να νιώσεις. Το να μπεις όμως στην αρένα θα σε κάνει άνθρωπο. Άνθρωπο με πάθη, και αδυναμίες, με συναισθήματα και εμπειρίες.
«Θέλω να είμαι στην αρένα. Θέλω να είμαι γενναίος με τη ζωή μου. Και όταν επιλέγουμε να τολμήσουμε πολύ, το κάνουμε ακόμα και αν ξέρουμε πως θα μας κλωτσήσουν. Μπορούμε να επιλέξουμε το θάρρος ή μπορούμε να επιλέξουμε την άνεση, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε και τα δύο. Όχι ταυτόχρονα. Η ευπάθεια δεν είναι η νίκη ή η ήττα. Είναι να έχουμε το θάρρος να εμφανιστούμε και να μας δουν όταν δεν έχουμε κανέναν έλεγχο στο αποτέλεσμα. Η ευπάθεια δεν είναι αδυναμία, είναι το μεγαλύτερο μέτρο θάρρους μας… Για μένα, αν δεν είσαι στην αρένα να σου κλωτσάνε τον κώλο, δεν με ενδιαφέρει η γνώμη σου».
