Καλημέρα SayYesser!!!
Πλέον γνωρίζεις πως πολλές φορές ο δικός μου μηχανισμός να κάνω επανεκκίνηση είναι να “εξαφανίζομαι” έστω και αν είναι για λίγο. Παλαιότερα πιο σπάνια -αλλά όσο μεγαλώνω συχνότερα, όταν έχω κάτι που με τυραννάει θέλω να κλείνομαι στο καβούκι μου, να βάζω σε σειρά τις σκέψεις μου και να καταστρώνω εκ νέου τα σχέδιά μου. Έπειτα βγαίνω ξανά “έξω” στον κόσμο και απλά εφαρμόζω τη στρατηγική που αποφάσισα να ακολουθήσω ούσα κεκλεισμένων καβουκιών.
Δεν είναι ότι δεν απολαμβάνω την παρέα των άλλων, αλλά υπάρχουν στιγμές που η βουή του κόσμου γίνεται πολύ έντονη, και το μόνο που θέλω είναι να είμαι μόνη μου.
Υπάρχει κάτι περίεργα παρηγορητικό στην ιδέα της εξαφάνισης. Δεν πρόκειται για τη φυγή από τα προβλήματα -κάθε άλλο, είναι μάλλον ο τρόπος να έρθω αντιμέτωπη κατάματα με ότι με απασχολεί και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν είμαι μόνη μου μακριά από όλα τα βλέμματα, αφού τότε είναι και η στιγμή που δεν θα υπάρχει τίποτα προσποιητό ή ψεύτικο στις σκέψεις μου.
Ναι, με το χέρι στην καρδιά σου παραδέχομαι πως όταν προκύπτει πρόβλημα, η μεγαλύτερη λαχτάρα μου είναι να αγνοήσω τους πάντες και τα πάντα γύρω μου και να δραπετεύσω στον δικό μου μικρόκοσμο ώστε -και μέχρι- να βρω τη λύση.
Για μένα η εξαφάνιση είναι ο μόνος τρόπος να ανακτήσω την ψυχική μου ηρεμία σε έναν κόσμο που απαιτεί συνεχώς την προσοχή μου και με πνίγουν ο θόρυβος και οι αντιπερισπασμοί. Είναι ο δικός μου τρόπος να προστατεύω τη λογική μου και να διατηρώ τη συναισθηματική μου ευεξία.
Όταν εξαφανίζομαι, έχω την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω — διαβάζω τα βιβλία μου, κάνω μια μεγάλη βόλτα, κοιμάμαι ή επιδίδομαι σε μαγειρικές δημιουργίες χωρίς την πίεση της κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Υπάρχει κάποια χαρά ξέρεις, στο να μπορείς να υπάρχεις χωρίς την ανάγκη επικύρωσης από άλλους και όταν νιώθω ότι μου λείπει (αυτή η χαρά) φροντίζω να την αναζητώ και να την βρίσκω.
Αγκαλιάζοντας την “τεχνική της εξαφάνισης’, κατάλαβα τη σημασία της αυτοφροντίδας και της αυτογνωσίας. Έχει να κάνει με το να ακούω τις δικές μου ανάγκες και να βάζω τα όριά μου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να απομακρυνθώ από το χάος της καθημερινότητας. Η εξαφάνιση μου επιτρέπει να επαναφορτίζομαι, να αναστοχάζομαι και να επιστρέφω πιο δυνατή από πριν.
Tip of the Day: Ναι, εξαφανίζομαι — πολύ ή μάλλον όσο μου επιτρέπεται και τα ταξίδια για τη δουλειά, με βοηθούν πολύ σε αυτό. Και το έχω αποδεχτεί και νιώθω μέσα μου πως δεν κάνω κάτι κακό. Νιώθω ότι είναι εντάξει. Στην πραγματικότητα το έχω περισσότερη ανάγκη απ΄όσο το λέω φωναχτά καθώς -και είναι και η πρώτη φορά που το παραδέχομαι, το κλείσιμο στο καβούκι μου, είναι απαραίτητο για την ψυχική και συναισθηματική μου ευεξία. Είναι μια υπενθύμιση ότι μέσα στη φασαρία της ζωής, είναι εντάξει να πατήσω μια παύση και να αποσυρθώ στην άνεση της μοναξιάς μου. Όμως ρε γ@μωτο ξέρεις κάτι; Κάτω από την επιθυμία μου να κρυφτώ κρύβεται μια βαθύτερη λαχτάρα – όχι να εξαφανιστώ, αλλά να βρεθώ. Δεν είναι μια επιθυμία να με ξεχάσουν, αλλά μάλλον μια λαχτάρα να με αναζητήσουν, να με καταλάβουν και να με αποδεχτούν γι’ αυτό που είμαι…
Η ευτυχία μου είμαι εγώ. Όχι εσύ. Όχι μόνο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός, αλλά και επειδή θέλεις να είμαι αυτό που δεν είμαι…
Καλό Σαββατοκύριακο, είπαμε;
