H Λιλή Μαυροκεφάλου έχει γράψει πολλά μυθιστορήματα – ιστορικά, κοινωνικά, παιδικά… Με αφορμή το εξαιρετικό της μυθιστόρημα, “Φωνές”, παραχώρησε συνέντευξη στο Say Yes to the Press.
Πώς γεννήθηκαν οι Φωνές στο μυαλό σας και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεστε όταν γυρίζετε για λίγο στη φάση της δημιουργίας τους;
Γεννήθηκαν σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου όταν είχα την ανάγκη να βυθιστώ σε κάτι μεγαλύτερο από τα προσωπικά μου προβλήματα, ιχνηλατώντας μέσα από την πορεία τεσσάρων διαδοχικών γενεών τι οδήγησε σε ένα παρόν, που πληγώνει με πολλούς τρόπους. Πληγώνει συλλογικά και ατομικά. Όταν γυρίζω στη φάση της δημιουργίας τους (διάρκειας περίπου τεσσάρων ετών) ξαναζώ τη μέθεξη της γραφής, τη χαρά της ιστορικής έρευνας, τον
αγώνα της σύνθεσης. Και βέβαια το αποστασιοποιημένο διάβασμα και ξαναδιάβασμα του έργου ως μια απλή αναγνώστρια για να σημειώσω τα αδύνατα σημεία και να τα διορθώσω. Σε όλη αυτή τη διαδικασία είχα πολύτιμο βοηθό… την κλεισούρα του κορωνοϊού.
Το γράψιμο, η μυθοπλασία και η μελέτη της ιστορίας, πόσο έχουν διευρύνει ή αλλάξει τους δρόμους της σκέψης σας σχετικά με το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης;
Έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: Μη σπεύδεις να καταδικάσεις τίποτε και κανέναν. Εκείνο το καχεκτικό δεντράκι σήμερα δίνει πλούσιο καρπό. Εκείνος ο «πεπτωκώς» άνθρωπος σήμερα είναι το «άλας της γης».
Ο λόγος που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο είναι…
Θέλησα να δείξω τη στενή σύνδεση ανάμεσα στο συλλογικό και το ατομικό. Για το πώς τα (ιστορικά) γεγονότα επηρεάζουν τη ζωή μας, αλλά και πώς ο άνθρωπος, αντί για την παθητικότητα, μπορεί να επιλέξει τον αγώνα για μια ζωή άξια να τη ζει κανείς.
Μια φράση του που έχει ισχυρό αντίκτυπο σε εσάς είναι…
«Είναι ντροπή να ζει και να πεθαίνει κανείς μόνο για τον εαυτό του». Πλούταρχος, Παράλληλοι Βίοι.
