Καλημέρα SayYesser!!!
Αν έπρεπε να προσθέσω ένα ακόμα αρνητικό στοιχείο στον κατά τ’ άλλα αλαβάστρινο χαρακτήρα μου, θα ήταν ότι σχεδόν ποτέ μα ποτέ, δεν θυμάμαι ονόματα. Φάτσες δεν ξεχνάω – ακόμα, και ας έχουν περάσει άπειρα χρόνια. Όμως σπανίως έως ποτέ δεν μπορώ να συνδυάσω το πρόσωπο με το όνομα.
Στη δική μου δουλειά που συναναστρέφομαι πάρα πολύ κόσμο, όπως καταλαβαίνεις αυτό είναι -ένα ακόμα, πρόβλημα. Στις αρχές αγχωνόμουν και έλεγα το όνομα του συνομιλητή μου συνέχεια από μέσα μου μπας και το εμπεδώσω και την επόμενη μέρα το πρωί σαν να μην τον είχα γνωρίσει ποτέ απλά εξαφανιζόταν ό,τι πληροφορία είχα για εκείνον.
Μετά ακολούθησα άλλη τακτική, αποφάσισα να είμαι πιο χαλαρή και να κάνω πιο casual συζητήσεις ώστε να αναπτυχθούν σχέσεις και έτσι είχα την ελπίδα πως θα θυμάμαι έστω το ονοματεπώνυμό του την επόμενη μέρα που θα ήθελα να συνδεθώ μαζί του στα social ή να του στείλω κάποια πρόταση. Όμως μάντεψε: τζίφος!
Λες και μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει ένα μικρό ξωτικό και την ώρα των συστάσεων, εκείνο αμπαρώνει το μυαλό και τη μνήμη μου και δεν αφήνει καμία πληροφορία να περάσει και να γραφτεί στον “σκληρό μου δίσκο”.
Απελπισία! Χαμένες ευκαιρίες, χαμένες γνωριμίες και χαμένες συνεργασίες.
Όμως, όπως σου έχω ξαναπεί, κάθε μα κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του. Πλέον αναγνωρίζοντας την αδυναμία μου, έχω οχυρωθεί και όταν γνωρίζω κάποιον για πρώτη φορά έχω όχι μία, ούτε δύο αλλά τρεις ασφαλείς εναλλακτικές για να μην τον ξεχάσω πριν καλά καλά τον μάθω.
Πρώτη κίνηση ματ είναι να ζητήσω την κάρτα του. Αυτό θα ήταν το εύκολο και θα μου έλυνε όλα μου τα προβλήματα, όμως δυστυχώς πολλές φορές, ειδικά σε πιο “φιλικές” εκδηλώσεις, οι περισσότεροι δεν κουβαλούν μαζί τους κάρτα, οπότε περνάω στη δεύτερη φάση. Ζητάω τα social ή το email τους για να μπορέσω να επανέλθω (για ότι έχω σκεφτεί και έχουμε συζητήσει προηγουμένως.) Αλλά και πάλι σκούρα τα πράγματα αφού για να τον βρω στο linkedin ή στο instagram πάλι πρέπει να θυμάμαι το όνομα για να τον αναζητήσω, περνάω στην τρίτη φάση και βγάζω ss (screen shot) την επαφή, την “καρδουλιάζω” και τη βάζω στα αγαπημένα. Έτσι την επόμενη μέρα ψάχνω τις πρόσφατες φωτογραφίες μου και ναι είναι εκεί!
Tip of the Day: Το γεγονός ότι δε θυμάμαι ονόματα και δεν τα συνδυάζω με πρόσωπα, δε συμβαίνει μόνο με τις νέες γνωριμίες αλλά και με παλιές! Αν κάποιος έρθει εγκάρδια και μου μιλήσει και εγώ τον κοιτάω σαν χάνος ενώ από μέσα μου σκέφτομαι “ρε πού τον ξέρω, πού τον ξέρω” κάνω το εξής “σατανικό” κόλπο. Ψάχνω ανάμεσα στον κόσμο κάποιον που τον θυμάμαι στα σίγουρα, τον φωνάζω στην παρέα και κάνω τη σύσταση λέγοντας το όνομα του γνώριμου προσώπου ενώ κοιτάω μέσα στα μάτια τον άγνωστο Χ με ύφος προτροπής “συστήσου”, και πάντα μα πάντα, αυτοσυστήνεται μόνος του στη νέα προσθήκη της παρέας μας. Έτσι και εγώ ξεμπλοκάρω με ποιον μιλάω τόση ώρα αλλά και αυτός αποκτά μία νέα γνωριμία. Καλό; Thank me later!
