Η θεατρική ομάδα «REPENTE-ARTS» σε συνεργασία με τους « -1200 ΕΥΡΩ» παρουσιάζουν «Το Γεύμα» της Λείας Βιτάλη σε σκηνοθεσία Αγνής Χιώτη στο Studio Μαυρομιχάλη από το Σάββατο 2 Νοεμβρίου για 8 παραστάσεις.
Πρόκειται για ένα έργο που ξεσκεπάζει τη βία στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου με κυρίαρχη τη βία κατά των γυναικών και τη γυναικοκτονία. Με αφορμή “Το Γεύμα”, η Αγνή Χιώτη παραχώρησε συνέντευξη στο Say Yes to the Press.
Σκηνοθετείτε την παράσταση «Το Γεύμα». Υπήρχαν σκηνοθετικές προκλήσεις που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε; Τι σας αρέσει περισσότερο σε αυτήν την παράσταση;
«To Γεύμα» είναι ένα πολύ σκληρό έργο που δείχνει και προβάλλει όλη την απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουμε τη βία όταν δεν αφορά εμάς τους ίδιους. Στη συγκεκριμένη παράσταση έχω προβληματιστεί αρκετά αρχικά με τη γραμμή που θέλω να ακολουθηθεί. Αν είναι αυτή του μεστού ρεαλισμού ή αν πρέπει σε σημεία να υπάρχει η αποστασιοποίηση δηλώνοντας την απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουμε δυστυχώς τέτοιες συνθήκες.
Ποια είναι τα μηνύματα που θέλει να περάσει «Το Γεύμα»;
Το «ξυπνήστε» ή μάλλον για να μην βγάζω τον εαυτό μου απέξω το «πρέπει να ξυπνήσουμε και να αντιδράσουμε». Μας οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τη βία και την πατριαρχία και να διεκδικούμε μια ζωή όπου όλοι έχουμε ίσες ευκαιρίες ίσα δικαιώματα και που παρόλο που δεν είμαστε όλοι ίδιοι θα μπορούμε να είμαστε όλοι ίσοι.
Πόσο εύκολο είναι να μιλήσουμε, να ξεσκεπάσουμε και -αν γίνεται- να καταπολεμήσουμε τη βία μέσω της τέχνης;
Προσωπικά θεωρώ κάθε είδος τέχνης μία πολύ δυνατή μορφή επανάστασης. Ίσως ακούγεται κάπως βαρύ αλλά η τέχνη από πάντα χρησιμοποιείται για να μιλήσει για όσα δεν μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά και για να δώσει λύσεις.
Επίσης οι τέχνες διευρύνουν τους ορίζοντές μας και ανοίγουν το μυαλό μας. Και αυτός ο κόσμος για να γίνει καλύτερος χρειάζεται ανθρώπους με ανοιχτωσιά μυαλού.
Έχουμε όλοι, τελικά, μια βάρβαρη πλευρά; Πόσο εύκολα μπορεί να βγει στην επιφάνεια;
Οι άνθρωποι είμαστε πολύπλευροι. Και όλοι μας έχουμε τα σκοτάδια μας που πρέπει να φωτίσουμε όπως και τις συμπεριφορές μας που πρέπει να διορθώσουμε. Δεν θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο αυτά τα σκοτάδια να βγουν προς τα έξω. Μια στιγμή να χάσουμε την πίστη μας -ο καθένας σε ότι του δίνει δύναμη και τον κάνει να πιστεύει- αρκεί. Χρειάζεται πολλή δουλειά με την ψυχή μας, αποδοχή του εαυτού μας και αγάπη προς εμάς για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα που δεν μας αρέσουν. Τώρα σε ό,τι αφορά την άκρατη βία και την ωμή σκληρότητα, νομίζω ότι χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε από νωρίς την ενσυναίσθησή μας. Γιατί αλλιώς δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση του άλλου, δεν μπορούμε να έχουμε προσωπικά όρια ούτε να αντιληφθούμε το κακό με τον ίδιο τρόπο.
Αντίστροφα, ο δρόμος από το σκοτάδι στο φως είναι πιο δύσβατος;
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν και πολλά πράγματα ουσίας σε αυτή τη ζωή που τα κατακτάς εύκολα. Καταρχάς θέλει να αντιλαμβανόμαστε σε ποια πλευρά είμαστε κάθε φορά. Αλλά κυρίως ξεκινάει από μία απόφαση. Όπως όλα. Η απόφαση είναι ήδη η μισή διαδρομή. Έχει να κάνει με το ποιος θέλεις να είσαι και με το πώς σου αρέσει να συνδιαλέγεσαι και να συνυπάρχεις με τους άλλους. Θέλει προσωπική δουλειά και αυτοπαρατήρηση. Και μετά χρειάζεται μία αξιολόγηση ώστε κάθε φορά να βρίσκεσαι όσο πιο κοντά μπορείς στο φως που εσύ θέλεις.
