«Να σου πω κάτι που μου έλεγε η μαμά μου όταν ήμουν παιδί; Μου έλεγε ότι η πραγματική αγάπη δε χάνεται ποτέ.» H Aλεξάνδρα Γεωργιάδου μέσα από το βιβλίο της «OITH: Η ΣΚΥΛΙΤΣΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ», που απευθύνεται σε παιδιά κάθε ηλικίας, μας μιλάει για το πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τη θλίψη και τον αποχωρισμό, αλλά και τη γενναιότητα που απαιτείται για να επιτρέψουμε την αλλαγή και να ενθαρρύνουμε τη συνέχεια της πορείας, της δικής μας και των αγαπημένων μας ανθρώπων.
Γράψατε ένα βιβλίο για την απώλεια, που απευθύνεται σε παιδιά κάθε ηλικίας. Μιλήστε μας για τη σύλληψη αυτής της ιδέας και την έμπνευσή σας.
Η ιστορία αυτή γεννήθηκε την ίδια στιγμή που χάθηκε η Οίτη μας. Η μποξερίνα μας, που υπήρξε στην οικογένειά μας ακόμη, πριν τα παιδιά. Ήθελα, λοιπόν να δημιουργήσω μια ιστορία για την αποδοχή της απώλειας ώστε να μιλήσω στα παιδιά μου γι’ αυτή. Ήθελα η ιστορία αυτή να μην περιλαμβάνει καμιά αρπαγή, ή οτιδήποτε θα είχε να κάνει με μια απότομη ή βίαιη κατάσταση. Ο στόχος μου ήταν να αποτυπώσω πως όταν κάποιες καταστάσεις έρχονται στη ζωή, τις οποίες δεν μπορούμε να ελέγξουμε επιλέγουμε να τις αποδεχόμαστε και να προχωράμε. Δεν σημαίνει ότι αυτές οι καταστάσεις δεν περικλείουν στεναχώρια, κλάματα, πόνο. Όμως το βιβλίο είναι ένα εργαλείο ώστε ακόμη και αυτά τα δυσφορικά συναισθήματα να γίνονται αιτία για να συνδεθείς με τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, και να αντλείς δύναμη ώστε να προχωρήσεις γιατί πάντα πρέπει να προχωράς.
Ποια είναι η ιστορία της Οίτης και -αν μπορείτε να τη δείτε για λίγο ως αναγνώστρια- τι σας συγκινεί σε αυτήν περισσότερο; Υπάρχει κάποια φράση, κάποια εικόνα που έρχεται συχνά στο μυαλό σας;
Τα λόγια της μικρής κόρης και η αγκαλιά με τα παιδιά. Αυτή η σκηνή με συγκινεί βαθιά, καθώς είναι γεμάτη σεβασμό και αγάπη. Μακάρι όλοι οι αποχωρισμοί να μπορούσαν να γίνουν ομαλά, όμως αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.
Η συγκεκριμένη σκηνή, ωστόσο, αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο το νόημα της αποδοχής. Κάποιες καταστάσεις συμβαίνουν χωρίς να τις επιλέξουμε, αλλά έχουμε την επιλογή στο πώς θα τις διαχειριστούμε. Όπως δείχνει η σκηνή, ο τρόπος αυτός μπορεί να είναι γεμάτος αγάπη, παραδοχή και αποδοχή.
Απώλεια, αισιοδοξία, θάνατος, ελπίδα. Πόσο δύσκολο είναι να συνυπάρξουν;
Θεωρώ ότι είναι θέμα οπτικής και στάσης ζωής. Η απώλεια και ο θάνατος γεννούν αναμφισβήτητα δύσκολα συναισθήματα και ο κάθε ένας τα βιώνει εντελώς διαφορετικά και είναι απόλυτα σεβαστό. Το βιβλίο είναι ακριβώς η δική μου οπτική και στάση ζωής στις δύσκολες καταστάσεις. Είτε είναι ένας άνθρωπός μας είτε το ζωάκι μας, που υπήρξε στη ζωή μας και χάθηκε, αυτός μας έχει αφήσει κάτι μέσα μας. Μια συμπεριφορά που υιοθετήσαμε, ένα μάθημα ζωής που μας έδωσε. Με αυτόν τον τρόπο τον κουβαλάμε μέσα μας και είναι κομμάτι μας. Η Οίτη μας, όσο κι αν μας λείπει, είναι μέσα μας καθώς μας έμαθε πώς να αγαπάμε περισσότερο τα σκυλάκια και να τα σεβόμαστε ακόμη πιο πολύ. Ακόμη και στις δύσκολες στιγμές που την αναπολούμε και μπορεί να κλαίμε, είναι αυτές οι ίδιες στιγμές που ο ένας αντλεί δύναμη από τον άλλον και φαντάζεται σε ποιο μέρος μπορεί να ταξιδεύει και τι μπορεί να ανακαλύπτει.
Η αγάπη είναι ο άξονας για όλα στη ζωή (σας);
Πάντα. Ένα απλό, αλλά ισχυρό μυστικό. Ως άνθρωποι με τις διαφορετικές ιδιότητες που κουβαλάμε ως γονείς, σύντροφοι ή επαγγελματίες, συχνά ψάχνουμε τρόπους και μικρά μυστικά για το πώς να βελτιωνόμαστε. Κάποιες φορές, όμως, χάνουμε την ουσία, προσπαθώντας να σημειώσουμε «τικ» σε κάθε βήμα που δοκιμάζουμε —αν πέτυχε ή όχι, και αν πρέπει να το αλλάξουμε. Ωστόσο, η πραγματική απάντηση είναι πιο απλή από ό,τι φανταζόμαστε. Το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη και σεβασμός, πρώτα προς τον εαυτό μας και στη συνέχεια προς τους άλλους γύρω μας.
