Η πρώτη γνωστή περιγραφή της ασθένειας που σήμερα ονομάζουμε διαβήτη εντοπίζεται στην αρχαία Αίγυπτο, περίπου το 1550 π.Χ. Ο πάπυρος του Έμπερς, ένας από τους παλαιότερους ιατρικούς πάπυρους, αναφέρει συμπτώματα που συνδέονται με τον διαβήτη, όπως η έντονη δίψα και η συχνή ούρηση. Όμως, η λέξη “διαβήτης” χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από τον Έλληνα γιατρό Αρεταίο τον 1ο αιώνα μ.Χ., ο οποίος περιέγραψε τη νόσο ως “συνεχώς ρέουσα,” αναφερόμενος στην απώλεια υγρών από το σώμα. Η επίσημη διάγνωση του διαβήτη ως μια ξεχωριστή ασθένεια, με διαφορετικούς τύπους, έγινε αρκετά αργότερα, τον 19ο αιώνα.
Μια περίεργη πτυχή της ιστορίας του διαβήτη είναι η αρχική μέθοδος διάγνωσης, που ήταν… γευστική! Οι γιατροί του Μεσαίωνα χρησιμοποιούσαν την τεχνική της “δοκιμής ούρων” για να εντοπίσουν τη γλυκιά γεύση, ένα σημάδι της πάθησης, καθώς η υψηλή περιεκτικότητα σε σάκχαρα στα ούρα είναι χαρακτηριστικό σύμπτωμα του διαβήτη.
Ένα άλλο αξιοπερίεργο γεγονός είναι η ιστορία της πρώτης χορήγησης ινσουλίνης το 1921. Ο δεκατετράχρονος Λέοναρντ Τόμσον, ο πρώτος ασθενής που έλαβε ινσουλίνη, επέζησε χάρη σε αυτό το πείραμα, αφού η ινσουλίνη έσωσε κυριολεκτικά τη ζωή του και άλλαξε την ιστορία της ιατρικής για πάντα.
Σήμερα, μελέτες δείχνουν ότι τα κουνούπια προτιμούν να τσιμπούν άτομα με υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα, υποδηλώνοντας μια σύνδεση ανάμεσα στον διαβήτη και την ελκυστικότητα των κουνουπιών! Αυτές οι ιστορίες μάς θυμίζουν πώς η επιστήμη συνεχώς εξελίσσεται και πώς ο διαβήτης είναι μια πάθηση που έχει απασχολήσει και θα συνεχίσει να απασχολεί τους επιστήμονες και τους γιατρούς παγκοσμίως.
