Καλημέρα SayYesser από το Πεκίνο σήμερα -ναι και εκεί έφτασε η χάρη μου!!!
Ας γυρίσουμε όμως πίσω στα δικά μας!
Πες μου την αλήθεια: έχεις κι εσύ την αίσθηση ότι οι μέρες μικραίνουν όσο μεγαλώνουμε; Κάποτε, θυμάμαι, οι καλοκαιρινές διακοπές κρατούσαν μια αιωνιότητα. Τώρα, κλείνεις τα μάτια την Παρασκευή και τα ανοίγεις ξανά τη Δευτέρα. Ενδιάμεσα; Ένας αγώνας δρόμου με υποχρεώσεις, παιδιά, δουλειά και λίγη γκρίνια για καλή τύχη.
Το χειρότερο; Το βράδυ πέφτεις εξαντλημένος και σκέφτεσαι όλα όσα δεν πρόλαβες να κάνεις. Τα παιχνίδια που δεν έπαιξες με τα παιδιά, το βιβλίο που έμεινε στη μέση, την κουβέντα που ήθελες να πεις με τον άνθρωπό σου, αλλά κόλλησες στο “μετά”. Κι εκεί, ανάμεσα στον ύπνο και στις τύψεις, πιάνεις τον εαυτό σου να λέει: “Μα πότε θα ζήσω εγώ;”.
Η απάντηση είναι σκληρή, αλλά απλή: όταν το αποφασίσεις. Κανείς δεν πρόκειται να σου δώσει χρόνο. Πρέπει να τον διεκδικήσεις. Μια φίλη μου λέει ότι η ζωή μας είναι σαν μια ντουλάπα. Αν τη γεμίσεις με ρούχα που δε χρειάζεσαι, δεν θα βρεις ποτέ χώρο για τα αγαπημένα σου κομμάτια. Έτσι και ο χρόνος: αν τον ξοδέψεις σε όλα όσα “πρέπει”, δεν θα μείνει χώρος για αυτά που θέλεις.
Από τότε που το συνειδητοποίησα, προσπαθώ κάθε μέρα να αφήνω έστω πέντε λεπτά για μένα. Ένας περίπατος, μια μικρή συζήτηση με τα παιδιά, ένα τραγούδι που θα βάλω στο τέρμα. Κι όσο κι αν τρέχει ο χρόνος, νιώθω ότι μπορώ να τον προλάβω – έστω για λίγο.
Tip of the Day: Γράψε τρία πράγματα που θέλεις να κάνεις σήμερα για σένα. Όχι μεγάλα, όχι φαντασμαγορικά. Μικρά και ουσιαστικά. Και κάν’ τα, ακόμα κι αν ο κόσμος γκρεμίζεται.
Εξάλλου, ο χρόνος δεν είναι το πρόβλημα. Οι προτεραιότητες είναι.
