Καλημέρα SayYesser, Κολωνία Day 2 και με βλέπω να παίρνω υπηκοότητα σιγά σιγά!!!
Αλήθεια, έχεις βρεθεί ποτέ σε ένα γεμάτο δωμάτιο, ανάμεσα σε γέλια, συζητήσεις και χαμόγελα, και να νιώθεις ότι είσαι μόνος; Ότι η φωνή σου χάνεται, ότι κανείς δεν σε βλέπει πραγματικά; Είναι ένα παράδοξο συναίσθημα, αλλά τόσο αληθινό. Μπορείς να έχεις ανθρώπους γύρω σου και να νιώθεις πιο μόνος από ποτέ.
Η μοναξιά δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των ανθρώπων στη ζωή σου. Έχει να κάνει με τη σύνδεση. Είναι να νιώθεις ότι κάποιος σε καταλαβαίνει, ότι μπορείς να μιλήσεις χωρίς φίλτρα, ότι η παρουσία σου έχει σημασία. Και όταν αυτό λείπει, το δωμάτιο μπορεί να είναι γεμάτο, αλλά η ψυχή σου άδεια.
Το πρόβλημα είναι ότι φοβόμαστε να παραδεχτούμε τη μοναξιά μας. Μας έχουν μάθει να τη βλέπουμε σαν αδυναμία, σαν κάτι που πρέπει να κρύψουμε. Αλλά στην πραγματικότητα, είναι μια κατάσταση που όλοι περνάμε. Και, ίσως, το να την παραδεχτούμε να είναι το πρώτο βήμα για να τη νικήσουμε.
Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεσαι πολλούς ανθρώπους για να νιώσεις πλήρης. Χρειάζεσαι τους σωστούς ανθρώπους. Αυτούς που σε ακούν, που δεν χρειάζεται να εξηγείς τον εαυτό σου, που καταλαβαίνουν χωρίς να πεις πολλά.
Και αν δεν τους έχεις βρει ακόμα, μην απογοητεύεσαι. Η μοναξιά είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός, όχι προορισμός. Είναι ο χώρος όπου μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου πριν τον μοιραστείς με τους άλλους.
Tip of the Day: Αν νιώθεις μόνος, μην κλείνεσαι. Άνοιξε την πόρτα της καρδιάς σου και δώσε στους σωστούς ανθρώπους την ευκαιρία να μπουν.
Γιατί, μοναξιά δεν είναι το να είσαι μόνος, είναι το να μην έχεις κάποιον να μοιραστείς τη σιωπή σου.
