Καλημέρα SayYesser και καλή εβδομάδα!!!
Η δυστυχία αγαπάει την παρέα, λένε. Και κάπως έτσι εξηγείται γιατί τα δράματα είναι πάντα συλλογικά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση από το να βρίσκεις έναν συνοδοιπόρο στην μιζέρια σου. Να του λες “κοίτα τι μου συνέβη” και να απαντάει “εμένα να δεις!”. Ξαφνικά, η συμφορά αποκτά γεύση, υφή και –κυρίως– ακροατήριο. Γιατί τι αξία έχει η κακουχία αν δεν μπορείς να τη μοιραστείς;
Αλλά ας το δούμε αλλιώς. Έχεις παρατηρήσει πόσο πιο εύκολα αποδέχεσαι μια δυσκολία όταν κάποιος άλλος περνάει τα ίδια – ή χειρότερα; Λες στον εαυτό σου “τουλάχιστον δεν είμαι μόνος”. Κι αυτό από μόνο του είναι βάλσαμο. Η μοναξιά είναι εκείνη που σε γονατίζει, όχι το πρόβλημα. Όταν ξέρεις ότι υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που μπορεί να σε καταλάβει, ξαφνικά αντέχεις λίγο παραπάνω.
Γι’ αυτό και τα γκρουπ στο Facebook με τίτλους τύπου “Μαμάδες σε απόγνωση”, “Οδηγοί κατά της τρέλας στην κίνηση” ή “Εργαζόμενοι που μετράνε μέρες για την Παρασκευή” είναι τόσο δημοφιλή. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι στη δυστυχία τους. Ακόμα κι αν πρόκειται για μια μικρή, καθημερινή ταλαιπωρία, μόλις βρουν άλλους που περνούν το ίδιο, η δυστυχία γίνεται σχεδόν… υποφερτή.
Το αστείο είναι πως, όταν ξεμπερδέψουμε με τη δυσκολία, ξεχνάμε αυτή τη συλλογική συμπόνια. Γυρνάμε στην παλιά, ατομική μας λογική. Οι ιστορίες των άλλων μας κουράζουν και λέμε “έλα, μην κλαις άλλο, προχώρα!”. Τόσο ασταθής είναι η ανθρώπινη φύση. Όταν είμαστε στα κάτω μας, αναζητάμε παρέα. Όταν είμαστε στα πάνω μας, κάνουμε ότι δεν θυμόμαστε πώς ήταν.
Ίσως η λύση είναι να θυμόμαστε πάντα. Όχι μόνο όταν μας συμφέρει. Να ακούμε, να στηρίζουμε και –το πιο δύσκολο απ’ όλα– να μην ξεχνάμε πώς νιώθαμε όταν εμείς ήμασταν αυτοί που χρειαζόμασταν παρέα στη δυστυχία μας.
Tip of the Day: Αν κάποιος σου λέει τον πόνο του, μην προσπαθήσεις να τον “διορθώσεις”. Απλά άκουσέ τον. Αυτό χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Εξάλλου η χαρά μοιρασμένη γίνεται διπλή, και η λύπη μοιρασμένη γίνεται μισή.
