Καλημέρα SayYesser!!!
Γίνεται άνθρωποι που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ, που ένιωσαν ο ένας τον άλλον σαν προέκταση του εαυτού τους, να καταλήξουν απλά δύο ξένοι με κοινές αναμνήσεις;
Ναι, γίνεται. Και μάλιστα πιο εύκολα απ’ όσο νομίζεις.
Δεν χρειάζεται καν να έχει προηγηθεί μια καταστροφική ρήξη, ένα συνταρακτικό γεγονός, μια απιστία ή μια προδοσία. Μερικές φορές, η απόσταση δεν έρχεται με πάταγο. Έρχεται αθόρυβα, σιγά-σιγά, σαν εκείνο το φως που χαμηλώνει ανεπαίσθητα στο τέλος της μέρας, μέχρι που ξαφνικά συνειδητοποιείς πως έχει νυχτώσει.
Στην αρχή, απλά μιλάμε λιγότερο. Ύστερα, γελάμε λιγότερο. Μετά, σταματάμε να μοιραζόμαστε τα μικρά, τα ασήμαντα, εκείνα που κάποτε γέμιζαν τις μέρες μας. Κι έπειτα, μια μέρα, περνάμε ο ένας δίπλα από τον άλλον στον δρόμο, και το μόνο που μένει είναι μια αμήχανη ματιά – ή, ακόμα χειρότερα, τίποτα απολύτως.
Και τότε καταλαβαίνεις ότι οι πιο οριστικοί αποχωρισμοί δεν έρχονται με φωνές και θυμούς. Έρχονται με μια αδιόρατη, σιωπηλή απομάκρυνση.
Αλλά να σου πω κάτι; Μπορεί να γίνουμε ξένοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η αγάπη δεν υπήρξε. Δεν σημαίνει ότι δεν είχε αξία. Η αγάπη, ακόμα κι όταν τελειώνει, δεν ακυρώνεται. Ζει στις αναμνήσεις, στα τραγούδια που κάποτε τραγουδήσαμε μαζί, στις μυρωδιές που μας θυμίζουν κάτι από εκείνον τον καιρό.
Γι’ αυτό μην προσπαθείς να διαγράψεις. Δεν χρειάζεται να ξεχάσεις. Μπορεί να είμαστε πλέον δυο ξένοι, αλλά θα είμαστε για πάντα δυο ξένοι που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ. Και μερικές φορές, αυτό είναι αρκετό.
Tip of the Day: Μην μετράς τις σχέσεις από το αν κράτησαν για πάντα. Μέτρα τις από το αν σε έκαναν να νιώσεις κάτι αληθινό.
Εξάλλου, η αγάπη δεν πεθαίνει. Απλώς αλλάζει μορφή και συνεχίζει να ζει μέσα μας.
