Καλημέρα SayYesser!!!
Δεν θα σε ρωτήσω αν σου έχει τύχει. Ξέρω πως ναι. Γιατί το έχουμε ζήσει όλοι: να δίνεις την ψυχή σου, να εμπιστεύεσαι, να κρατάς το χέρι κάποιου και την ίδια στιγμή εκείνος να στο αφήνει να γλιστρήσει… κι εσύ να βρίσκεσαι μόνος, μεσοπέλαγα, να παλεύεις με τα κύματα χωρίς σωσίβιο. Να μην έχεις ιδέα προς τα πού είναι η στεριά, αλλά να μην σταματάς να κολυμπάς.
Κι εκεί που νομίζεις πως τελείωσε, που δεν έχεις άλλη ανάσα, φτάνεις. Φτάνεις. Με τα πόδια να τρέμουν, τα μάτια κόκκινα, την καρδιά μισοσπασμένη αλλά… φτάνεις.
Κι εκεί, σε βρίσκουν. Αυτοί που σε άφησαν στη μέση της καταιγίδας, εμφανίζονται ξανά. Με ύφος γλυκό, με χαμόγελο γεμάτο νοσταλγία, με φράσεις του τύπου «Σε σκεφτόμουν», «Είδα πόσο καλά τα πας», «Μου έλειψες».
Και περιμένουν να τους πεις τι έγινε. Να μάθουν την ιστορία. Πώς τα κατάφερες. Ποιος σε κράτησε όταν έκλαιγες. Ποιος σου έμαθε να αναπνέεις ξανά.
Μα όχι. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα.
Όποιος σε άφησε στη μέση του ωκεανού, δεν δικαιούται να ξέρει πώς έφτασες στη στεριά. Όποιος δεν σε κράτησε όταν γκρεμιζόσουν, δεν δικαιούται να δει πώς ξαναστάθηκες όρθιος. Όποιος δεν σε σήκωσε όταν λύγισες, δεν θα δει ποτέ πώς πετάς.
Γιατί δεν είμαστε μόνοι οι πληγές μας. Είμαστε και η αντοχή μας. Είμαστε το φως που ανάψαμε μόνοι μας όταν οι άλλοι μας άφησαν στο σκοτάδι και φύγανε.
Κι αν θέλεις να κρατήσεις κάτι σήμερα, είναι αυτό:
Δεν τους χρωστάς τίποτα. Ούτε εξηγήσεις, ούτε δεύτερες ευκαιρίες, ούτε ρόλο στην ιστορία της επιβίωσής σου.
Tip of the Day:Το κουράγιο δεν μετριέται όταν σε χειροκροτούν. Μετριέται όταν παλεύεις στη σιωπή και συνεχίζεις. Μη φοβάσαι να αφήσεις πίσω σου όσους δεν σε στήριξαν. Αν ήταν να σε αγαπήσουν, θα το είχαν κάνει όταν ήσουν στα πατώματα.
Μότο ζωής; Μην εμφανίζεσαι όταν λάμπω αν εξαφανίστηκες όταν πάλευα με τα σκοτάδια μου… Τόσο απλά!
