Καλημέρα SayYesser!!!
Ξέρεις ποια είναι η πιο πικρή αλήθεια που αποκαλύπτεται πάντα αργά, ύπουλα και με εκείνη τη χαρακτηριστική καθυστέρηση που μοιάζει με χαστούκι που άργησε αλλά τελικά σε βρήκε;
Ότι ήμασταν σωστοί με τους λάθος ανθρώπους.
Δώσαμε χρόνο, δώσαμε χώρο, δώσαμε δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, δώσαμε ό,τι πιο ακριβό είχαμε – τον εαυτό μας. Και τι πήραμε πίσω; Σιωπές. Παρανοήσεις. Χειρισμούς. Μισές αλήθειες. Κι εκείνο το απαλό, σχεδόν ανύποπτο τσίμπημα στην καρδιά που λέει “εδώ κάτι δεν πάει καλά”, αλλά επιλέγεις να το αγνοήσεις γιατί δε θες να παραδεχτείς ότι επένδυσες σε λάθος άνθρωπο. Ότι αγάπησες σε λάθος ώρα, εμπιστεύτηκες σε λάθος πλαίσιο, στάθηκες σωστά σε λάθος πλευρά.
Και δε φταις. Δε φταίμε. Γιατί η καλοσύνη δεν είναι ελάττωμα. Η ενσυναίσθηση δεν είναι αφέλεια.
Απλώς, όταν είσαι σωστός με τον λάθος άνθρωπο, εκείνος το εκλαμβάνει σαν αδυναμία. Και σ’ το ξεπληρώνει με τρόπο που δεν ξεχνιέται.
Μην αλλάξεις όμως. Μη σκληρύνεις. Μάθε. Γίνε επιλεκτικός, όχι καχύποπτος.
Την επόμενη φορά που θα νιώσεις πως πας να δώσεις πολλά, ρώτα πρώτα: αυτός που έχω απέναντί μου, τα αξίζει;
Tip of the Day: Μη μετανιώνεις που ήσουν σωστός. Να μετανιώνεις μόνο αν αρχίσεις να μοιάζεις μ’ εκείνους που σε πλήγωσαν.
Να μην αφήσεις τον πόνο να σου αλλάξει την καρδιά. Άφησέ τον να σου αλλάξει τον τρόπο που “βλέπεις” τα πράγματα. Εμπιστεύσου το ένστικτο σου, εκείνο ξέρει…
