Καλημέρα SayYesser!!!
Και κάπως έτσι, καταλήγεις πάλι στο ίδιο τραπέζι. Στην ίδια καρέκλα. Απέναντι από την ίδια θεία που σε ρωτάει πότε θα παντρευτείς, γιατί χώρισες ή πότε θα κάνεις παιδί, δίπλα στον ξάδερφο που δεν θυμάσαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε και με το βλέμμα καρφωμένο σε μια πιατέλα γεμάτη αρνί που ούτε καν τρως – είτε για λόγους διατροφής, είτε για λόγους συνείδησης. Απλώς δεν σου κατεβαίνει τίποτα όταν μέσα σου χτυπάει κόκκινο το “τι κάνω εδώ”.
Γιατί το Πάσχα, όσο παραδοσιακό και αν είναι, λειτουργεί σαν ζωντανός καθρέφτης. Δεν σε ρωτάει ευγενικά. Σου πετάει κατάμουτρα ερωτήσεις:
Σε ποιο σημείο της ζωής σου βρίσκεσαι;
Ποιοι άνθρωποι κάθονται δίπλα σου και γιατί;
Τι ανέχεσαι ακόμα από “συνήθεια”;
Μπορεί να είναι το πιο παρεξηγημένο reunion της χρονιάς. Η πιο αποστειρωμένη μορφή χαράς – με timeline, ψεύτικα χαμόγελα και ένα “Χριστός Ανέστη” που πολλές φορές λέγεται χωρίς ίχνος αλήθειας.
Και κάπου ανάμεσα στα αυγά, τη μαγειρίτσα, τα ψεύτικα χαμόγελα και τις υποχρεωτικές αγκαλιές, ξεχνάμε να δούμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο: το πόσο διαφορετικοί είμαστε, το πόσο λίγο αντέχουμε το “πρέπει”, το πόσο έχουμε αλλάξει – και πόσο δεν μας χωράει πια αυτό το τραπέζι.
Το Πάσχα σε προκαλεί να σταθείς απέναντι στον εαυτό σου και να του πεις την αλήθεια:
Τι κρατάς; Τι πετάς; Ποιοι σε νοιάζουν στ’ αλήθεια;
Γιατί η πραγματική Ανάσταση, ξεκινά όταν σταματήσεις να παίζεις ρόλους. Όταν σηκωθείς από ένα τραπέζι που δεν σε εκπροσωπεί. Όταν καταλάβεις πως το να κάνεις “το χατίρι” στους άλλους, είναι η πιο ακριβή μορφή υποκρισίας.
Φέτος λοιπόν, αντί για άλλο ένα story με αυγό και φως, κάνε μια ερώτηση στον εαυτό σου:
Είναι αυτό το τραπέζι που θες να ανήκεις; Ή ήρθε η ώρα να στρώσεις δικό σου;
Tip of the Day: Φτιάξε φέτος τη δική σου λίστα “καλεσμένων”. Όχι απαραίτητα ανθρώπων. Αλλά σκέψεων, συναισθημάτων και επιλογών που αξίζουν θέση στο τραπέζι σου. Αν κάτι σε βαραίνει, άστο έξω από την πόρτα. Δεν χρειάζεσαι άλλο αρνί. Χρειάζεσαι λιγότερο βάρος.
Καλή Ανά(σ)ταση SayYesser ραντεβού σύντομα!!!
