Καλημέρα SayYesser και καλή εβδομάδα!!!
Το πατρικό το σπίτι. Το σπίτι που μεγάλωσες.
Όσες φορές και να φύγεις, θα γυρνάς.
Εκεί.
Σ’ αυτό το σπίτι με το γνώριμο άρωμα.
Σ’ αυτή την αγκαλιά που σε καταλαβαίνει πριν μιλήσεις.
Σ’ εκείνα τα χέρια που σε χάιδευαν σαν παιδί και τώρα σε πιάνουν σφιχτά όταν δεν είσαι καλά.
Σ’ αυτή την πόλη, το χωριό, την αυλή, τη μυρωδιά, τη σιωπή, τη φασαρία.
Σ’ αυτόν τον άνθρωπο.
Σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Θα πας αλλού. Θα ζήσεις κι αλλού. Θα ερωτευτείς, θα πονέσεις, θα ονειρευτείς. Θα βρεις άλλα, θα χτίσεις δικά σου.
Αλλά ό,τι κι αν γίνει, όσες φορές κι αν φύγεις, με όποιον και να είσαι,
όπου κι αν φτάσεις, εκεί που σε αγαπάνε – κι εκεί που αγαπάς – θα γυρνάς.
Γιατί η αγάπη, η πραγματική, δεν αλλάζει. Δεν ζητάει. Δεν κρατάει σκορ. Δεν περιμένει να σε δει πετυχημένο, δεν ενδιαφέρεται για την εμφάνιση σου, δεν σε ρωτάει γιατί άργησες.
Απλώς είναι.
Σε περιμένει.
Σε θυμάται.
Και σε καλεί.
Μπορεί να μην πας συχνά.
Μπορεί να κάνεις τον κύκλο σου.
Αλλά η ψυχή σου το ξέρει:
Εκεί είναι το λιμάνι σου.
Και είναι πολύ τυχεροί όσοι ακόμα έχουν κάποιον να τους περιμένει σε εκείνο το λιμάνι.
Tip of the Day: Αν έχεις καιρό να πας εκεί… πήγαινε. Ή έστω πάρε ένα τηλέφωνο. Κάποιες αγκαλιές δεν θα είναι για πάντα ανοιχτές.
(Εγώ μόλις πήρα τηλέφωνο τη μαμά μου…)
