Καλημέρα SayYesser!!!
Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να νιώθει κουρασμένος χωρίς να έχεις κάνει τίποτα ουσιαστικό; Πόσες φορές γύρισες σπίτι και ενώ το σώμα σου ήταν εντάξει, το μυαλό σου έμοιαζε να έχει τρέξει μαραθώνιο; Κι αυτό γιατί, αγαπημένε SayYesser, δεν σε εξαντλούν οι υποχρεώσεις σου. Σε εξαντλούν οι προσδοκίες σου. Οι εσωτερικές φωνές που σου λένε «πρέπει να προλάβεις», «πρέπει να πετύχεις», «πρέπει να είσαι καλύτερος».
Αυτό είναι το παιχνίδι. Δεν μας σκοτώνει η πραγματικότητα, μας σκοτώνει αυτό που πιστεύουμε πως θα έπρεπε να είναι η πραγματικότητα.
Να σου πω κάτι; Η ηρεμία δεν είναι αποτέλεσμα. Είναι επιλογή. Είναι αυτή η μικρή, τρυφερή απόφαση που παίρνεις μια μέρα και λες: “Ξέρω τι είχα στο μυαλό μου, αλλά ας το αφήσω λίγο… να ξεκουραστεί.”
Δεν πειράζει που δεν τα πρόλαβες όλα σήμερα.
Δεν πειράζει που δεν πήγες γυμναστήριο.
Δεν πειράζει που έφαγες μακαρόνια αντί για σαλάτα.
Δεν πειράζει που είπες «όχι» σε μία έξοδο ή που δεν έκανες like στην 348η φωτογραφία κάποιου.
Δεν πειράζει που δεν ήσουν τέλειος. Γιατί, πολύ απλά, δεν χρειάζεται να είσαι.
Αν μπορούσαμε να αφαιρέσουμε από πάνω μας τα «πρέπει» και τα «γιατί ακόμα όχι;», θα βλέπαμε καθαρά την πιο απλή αλήθεια: Η ζωή δεν είναι to-do list. Είναι βίωμα. Είναι αναπνοή. Είναι Στιγμή.
Η ηρεμία δεν έρχεται όταν βάλεις τικ σε όλα τα κουτάκια σου. Έρχεται όταν σταματήσεις να φτιάχνεις κουτάκια για τα πάντα. Όταν πεις «εδώ είμαι, και σήμερα μου φτάνει».
Ξέρεις ποια είναι η πιο αληθινή στιγμή ηρεμίας που έχω ζήσει;
Μια μέρα που ήμουν απλά σπίτι, χωρίς μουσική, χωρίς τηλεόραση, χωρίς θόρυβο. Άκουγα το πλυντήριο να δουλεύει και κρατούσα μια κούπα καφέ. Δεν είχα προλάβει τίποτα απ’ όσα είχα γράψει στο πρόχειρο μυαλό μου. Αλλά ξαφνικά ένιωσα πλήρης. Γιατί δεν περίμενα τίποτα εκείνη τη στιγμή. Δεν περίμενα τον εαυτό μου να είναι κάτι άλλο. Ήμουν απλώς εγώ. Και αυτό ήταν πολύ.
Αυτή η ηρεμία δεν έχει θριαμβευτική μουσική. Δεν έχει φώτα. Είναι μια αίσθηση που απλώνεται σαν κουβέρτα και σε σκεπάζει τρυφερά. Σε γλυκαίνει.
Κι αν με ρωτάς, αυτή είναι η πιο μεγάλη νίκη σήμερα: να μην κυνηγάς συνέχεια μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Αλλά να σταθείς λίγο δίπλα του. Να του πεις “είσαι εντάξει κι έτσι” και να τον πάρεις μια αγκαλιά.
Tip of the Day: Την επόμενη φορά που θα νιώσεις να σε τραβάνε οι προσδοκίες απ’ το μανίκι, μην τους δώσεις σημασία. Κλείσε τα μάτια. Πιες μια γουλιά καφέ. Και πες στον εαυτό σου: «Σήμερα δεν χρειάζεται να είμαι περισσότερο. Μου φτάνει που είμαι». Εξάλλου, η ηρεμία δεν είναι προορισμός. Είναι το μέρος μέσα σου που σταματάς να φαντάζεσαι ποιος θα μπορούσες να είσαι, και απολαμβάνεις ποιος είσαι ήδη. Γιατί η ηρεμία ξεκινάει εκεί που τελειώνουν οι προσδοκίες…
