Καλημέρα SayYesser!!!
Όταν βγήκε το «Ρίτα Ριτάκι», ήμασταν 18.
Ή σχεδόν 18.
Ή 18 στην ψυχή, στο μυαλό, στα νιάτα μας που έπαιρναν φόρα και δεν κοίταζαν πίσω.
Ήμασταν η Ρίτα. Που δεν φοβόταν κανέναν. Που δεν θυμόταν τίποτα.
Που έκανε ό,τι ήθελε – όχι επειδή ήξερε τι ήθελε, αλλά επειδή μπορούσε.
Και τώρα;
Τώρα είμαστε ο Κατσιμίχας.
Με το «παρά πέντε» να χτυπάει μέσα μας πιο δυνατά κι απ’ το ρεφρέν.
Με τις λέξεις «μου το είχες πει πολλές φορές» να μας τρυπάνε σαν καθυστερημένη συνειδητοποίηση.
Εμείς, που κάποτε ήμασταν οι Ρίτες των άλλων.
Που παίζαμε με τις καρδιές τους, που γελούσαμε όταν μας έλεγαν «σε θέλω», που δεν είχαμε ιδέα πόσο πονάει το στήσιμο στο ραντεβού.
Τώρα είμαστε οι άλλοι.
Οι 45. Οι ερωτευμένοι χωρίς ανταπόκριση. Οι ευγενικοί που μένουν με το τηλέφωνο στο χέρι. Οι «φεύγω δίχως λόγια» με την ψυχή… στα πόδια, για να μην ξεχνιόμαστε.
Δεν είναι τιμωρία. Είναι κύκλος.
Και είναι άγριος κύκλος, όταν ξαφνικά κοιτάς ένα τραγούδι που άλλοτε σου φαινόταν cool και τώρα σου ρίχνει μια σφαλιάρα υπαρξιακή.
Ναι, μεγαλώσαμε.
Αλλά ξέρεις κάτι;
Ίσως είναι ευλογία να έχεις υπάρξει και Ρίτα και Κατσιμίχας.
Γιατί έτσι καταλαβαίνεις τι σημαίνει να πληγώνεις. Και τι σημαίνει να πονάς.
Και γιατί καμιά φορά, για να ξέρεις τι αξίζει, πρέπει να το χάσεις πρώτα.
Tip of the Day: Μην περιμένεις να μεγαλώσεις για να μάθεις. Μάθε όσο ακόμα νιώθεις.
Κάποτε με ρωτούσαν “απόψε πού κοιμάσαι…”. Τώρα απλώς θέλω να κοιμάμαι ήσυχα…
Ti voglio, sì, ti voglio
Καλημέρα ,Ρίτα Ριτάκι…
