Καλημέρα SayYesser και καλό μήνα!!!
Πότε, λοιπόν, η ειλικρίνεια μπερδεύεται με την αγένεια; Πότε το “λέω αυτό που σκέφτομαι” γίνεται “λέω ό,τι να ’ναι χωρίς φίλτρο”; Και πότε το “σε προτιμώ αληθινό” μεταφράζεται σε “δεν αντέχω να με γειώσεις άλλο”;
Ας το πάρουμε από την αρχή. Η ειλικρίνεια είναι υπέροχο πράγμα. Σε έναν κόσμο γεμάτο χαμόγελα-μασκαράδες και “ό,τι πεις εσύ”, ο ειλικρινής άνθρωπος μοιάζει με αναζωογονητική δροσιά. Μέχρι που… ξεπερνά το όριο. Και ξαφνικά το “σ’ το λέω για το καλό σου” γίνεται “σ’ το πετάω στη μούρη γιατί μπορώ”. Γιατί, μεταξύ μας, υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο “θέλω να είμαι αληθινός” και στο “θέλω να σε κάνω να νιώσεις άβολα”.
Για σκέψου το λίγο. Πόσες φορές σου έχουν πει “εγώ έτσι είμαι, λέω τα πράγματα με το όνομά τους”; Ναι, αλλά ποιο όνομα; Το δικό σου ή αυτό που σε βολεύει να δώσεις στους άλλους; Γιατί άλλο το “είμαι αληθινός” κι άλλο το “είμαι απρόσεκτος, και σ’ όποιον αρέσει”.
Η ειλικρίνεια χρειάζεται θάρρος, αλλά και τακτ. Θέλει να μπορείς να βλέπεις τον άλλο, να νιώθεις αν είναι έτοιμος να ακούσει, να καταλαβαίνεις αν ο χρόνος και ο τόπος είναι σωστά. Και κυρίως, να μην ξεχνάς: η ειλικρίνεια χωρίς ενσυναίσθηση είναι σαν καφές χωρίς ζάχαρη (ή γάλα ή, τέλος πάντων, ό,τι βάζει ο καθένας). Πικρίζει και μένει στο στόμα.
Μπερδεύουμε συχνά την ωμή αλήθεια με την άνεση. Λες, “έλα μωρέ, ας του το πω όπως είναι”. Δεν σκέφτεσαι, όμως, ότι κάθε κουβέντα σου μπορεί να γίνει βόλι. Δεν φιλτράρεις τη σκέψη σου, δεν “ντύνεις” το μήνυμα με λίγη ευγένεια, λίγη αγάπη, λίγη προσοχή. Κι αυτό, SayYesser μου, δεν λέγεται ειλικρίνεια. Αυτό λέγεται αγένεια, και μάλιστα πολυτελείας.
Η αλήθεια δεν χρειάζεται ποτέ να είναι αγενής. Μπορεί να είναι ξεκάθαρη, αλλά και τρυφερή. Να είναι ωμή, αλλά και συμπονετική. Μπορεί να δείχνει τα στραβά, χωρίς να τα τρίβει στη μούρη του άλλου.
Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο της “ειλικρίνειας” και να παραδεχτούμε πως, καμιά φορά, απλά δεν έχουμε διάθεση να φερθούμε ευγενικά; Μήπως, αντί να λέμε “εγώ λέω την αλήθεια μου”, να μάθουμε να λέμε “εγώ προσπαθώ να είμαι αληθινός χωρίς να πληγώνω”;
Άλλωστε, SayYesser, υπάρχουν τρόποι να πεις την πιο πικρή αλήθεια, χωρίς να γίνεις δυσάρεστος ή σκληρός. Θέλει μόνο λίγη αγάπη. Και λίγο φιλτράρισμα. Ξέρεις, όπως όταν φτιάχνεις καφέ, διαλέγεις με προσοχή τον καφέ, το νερό, το φλιτζάνι. Έτσι και με τις λέξεις. Διαλέγεις το μήνυμα, αλλά και το πώς θα το σερβίρεις.
Tip of the Day:
Η αλήθεια δεν είναι εχθρός της ευγένειας. Αντιθέτως, όταν ντύνεται με σεβασμό, χτυπάει πιο βαθιά – και αφήνει χώρο για πραγματική επαφή.
“Μίλα πάντα με ειλικρίνεια, αλλά ποτέ χωρίς καλοσύνη.” – Ralph Waldo Emerson
Και μην ξεχνάς, το να λες “έτσι είμαι εγώ” δεν είναι άλλοθι για να είσαι σκληρός. Είναι πρόκληση να μάθεις να είσαι αληθινός και καλός μαζί. Αυτό, ναι, είναι τέχνη!
