Καλημέρα SayYesser!!!
Πρόσεξε πώς μιλάς στον εαυτό σου.
Όχι, σοβαρά τώρα. Πρόσεξε.
Γιατί δεν είσαι απλώς εσύ που τα λες. Είναι και εσύ που τα ακούς. Και το χειρότερο; Εσύ που τα πιστεύεις.
Εκείνο το «είσαι άχρηστος», «πάλι τα έκανες μαντάρα», «γιατί δεν μπορείς να είσαι σαν τους άλλους;» — δεν είναι αθώα λόγια. Είναι αυτοτραύμα. Και είναι διαρροή. Από μέσα σου προς τα μέσα σου. Σαν να έχεις μια βρύση που στάζει κατηγόρια και ενοχή. Και να την αφήνεις να στάζει μέρα-νύχτα.
Μιλάς στον εαυτό σου όπως θα μιλούσες ποτέ σε έναν φίλο σου;
Όχι, ε;
Γιατί λοιπόν θεωρείς εντάξει να μιλάς έτσι σε σένα;
Ο τρόπος που σου μιλάς γίνεται το τοπίο μέσα στο οποίο ζεις.
Αν γεμίσεις το κεφάλι σου με φωνές που σε μειώνουν, που σε μαλώνουν, που σου κουνάνε το δάχτυλο… μην περιμένεις να ανθίσει η ψυχή σου. Δεν ευδοκιμούν τα όνειρα σε εσωτερικά τοξικά περιβάλλοντα.
Μην ξεχνάς: όταν ήσουν παιδί, πίστευες ό,τι σου έλεγαν.
Τώρα, ως ενήλικας, πιστεύεις ό,τι λες εσύ στον εαυτό σου.
Γι’ αυτό πες του κάτι καλό σήμερα. Πες του «σε βλέπω», «είμαι εδώ», «μπράβο που ακόμα προσπαθείς». Κάνε τον εσωτερικό σου διάλογο ένα μέρος όπου μπορείς να ξεκουραστείς. Όχι άλλο ένα μέτωπο μάχης.
Tip of the Day: Αν θες να ελέγξεις τη φωνή μέσα σου, δοκίμασε το εξής: κάθε φορά που λες κάτι αυστηρό στον εαυτό σου, πες το ξανά φανταζόμενος πως το λες στο παιδικό σου εαυτό. Αν σου φαίνεται σκληρό, άλλαξέ το. Αν δεν θα το έλεγες ποτέ σε εκείνον, μην το λες ούτε τώρα.
Πρόσεξε πως μιλάς στον εαυτό σου. Καταρχάς σε ακούει και κυρίως σε πιστεύει…
Άντε και καλό μας σαββατοκύριακο.
