Καλημέρα SayYesser!!!
Ξύπνησες πάλι με την αίσθηση ότι κάτι σε βαραίνει και δεν ξέρεις καν τι; Ότι λες «όλα καλά» και μέσα σου κάτι σφίγγεται; Ότι χαμογελάς από συνήθεια, αλλά αν σε ρωτήσει κάποιος πραγματικά αν είσαι καλά, μπορεί και να καταρρεύσεις στο πάτωμα;
Ε, ναι. Αυτό λέγεται Σύνδρομο του Αόρατου Βάρους. Δεν είναι πάθηση. Δεν είναι ψυχική διαταραχή. Είναι αυτό το συνεχές, ήσυχο, καθημερινό «κουβαλάω» που δεν φαίνεται πουθενά – αλλά υπάρχει παντού.
Είναι οι ευθύνες που έχεις, οι ενοχές που δεν λέγονται, η προσπάθεια να φαίνεσαι λειτουργικός ενώ μέσα σου κάτι ψιθυρίζει «δεν μπορώ άλλο». Είναι εκείνο το «δεν πειράζει» που το έχεις πει τόσες φορές, που ξέχασες πότε πείραξε στ’ αλήθεια. Είναι η ανάγκη να μην είσαι «βάρος» στους άλλους, κι ας γίνεσαι κάθε μέρα βάρος στον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν σε βλέπουν. Αλλά κουβαλάς. Και κουβαλάς πολλά.
Ζούμε στην εποχή του «καλά είμαι, μια χαρά!». Του «προχωράμε», του «όλα υπό έλεγχο», του «έχω μάθει να αντέχω». Αλλά κανείς δεν σου είπε τι γίνεται όταν δεν θες άλλο να αντέχεις. Όταν κουράστηκες να είσαι ο δυνατός. Όταν έχεις γίνει το χέρι που σηκώνει τους πάντες – και κανείς δεν κρατάει το δικό σου.
Μη γελιόμαστε. Το αόρατο βάρος κουράζει. Και κοστίζει. Το πληρώνεις με αϋπνίες. Με ανασφάλειες. Με κρίσεις που παριστάνεις ότι είναι απλώς μια «κακή μέρα». Το πληρώνεις με σχέσεις που δεν τολμάς να πεις τι σου λείπει. Με δουλειές που σε πνίγουν αλλά «πρέπει να είσαι ευγνώμων». Με τη φωνή σου που σβήνει λίγο λίγο κάθε μέρα γιατί κανείς δεν έμαθε να την ακούει, κι εσύ δεν έμαθες να την υψώνεις.
Tip of the Day: Δεν ήρθα να σου πω κάτι που δεν ξέρεις. Ήρθα να σου το θυμίσω. Ήρθα να σου πω: σε βλέπω. Ήρθα να σου πω ότι δεν είναι αδυναμία να νιώθεις εξάντληση. Δεν είναι ντροπή να μη θέλεις άλλο να παίζεις τον ρόλο του «όλα καλά».
Αν δεν σε βλέπει κανείς, να αρχίσεις να βλέπεις εσύ εσένα.
Αν δεν σε ρωτάει κανείς «πώς είσαι;» με αληθινό ενδιαφέρον, να ρωτήσεις εσύ τον εαυτό σου.
Αν δεν σου δίνει κανείς χώρο να μιλήσεις, γράψε. Βγάλε αυτό το βάρος από μέσα σου – κι ας μην το ακούσει κανείς. Αρκεί που το ακούς εσύ.
Γιατί το να κουβαλάς σιωπηλά δεν είναι ηρωισμός. Είναι αυτοκαταστροφή.
Και καμία «κανονικότητα» δεν αξίζει το κόστος της ψυχής σου.
